ആത്മം

ഒരപകടം പറ്റിയതോര്‍മ്മയുണ്ട്, കിടക്കുന്നതൊരാശുപത്രിയിലാണെന്ന തിരിച്ചറിവുമുണ്ട്. എല്ലാ മുറിവുകളും അവസാനിക്കുന്നതവിടെയാണല്ലോ…….കുറെ തുന്നികെട്ടലുകളുമായി ജീവിതത്തിലേക്ക്, അല്ലെങ്കില്‍ മണ്ണിലേക്ക്.
അതിനപ്പുറം ഒന്നുമറിയില്ല, ഞാന്‍ മരിച്ചോ എന്നുപോലും ഉറപ്പിക്കാനാവാത്ത അവസ്ഥ.ഒരു മൃതിഗന്ധം ചുറ്റും പരന്നിട്ടുള്ളത് എനിക്ക് ശ്വസിക്കാം .

“പേരെന്താ ?”
വിരിഞ്ഞ തെങ്ങിന്‍ പൂങ്കുലയുടെ നിറമുള്ള ഒരു പെണ്‍കുട്ടി, അല്ല ആ ഡോക്ടര്‍ ചോദിച്ചു.
പെരവള്‍ക്ക് പറഞ്ഞുകൊടുക്കണമെന്നാഗ്രഹമുണ്ട്, പക്ഷെ ഓര്‍ത്തെടുക്കാനാവുന്നില്ല.
എന്‍റെ പേര്, എന്‍റെ ഉള്ളിലെ ആഴങ്ങളിലെവിടെയോയാണ്
ആ ചോദ്യത്തിനോട്, അതിന്റെ മുഴക്കത്തോട്‌ അടിയറവു പറഞ്ഞ്, നിസ്സംഗമായും നിര്‍വ്വികാരമായും ഞാന്‍ കിടന്നു.
ഉമിനീരുവറ്റിയ എന്‍റെ വായ ഉത്തരമേകാത്തതുകൊണ്ട് അവള്‍ ആ മുറിയില്‍ നിന്ന് മായുന്നത്, കണ്ണുകളെനിക്ക് കാണിച്ചുതന്നു.

ഞാനോലോചിച്ചു, ‘എന്‍റെ മനസ്സിന് മറവിയേറ്റിരിക്കുന്നുവോ?’. അതറിയാന്‍ വേണ്ടി ഭൂതകാലം എന്നിലവശേഷിപ്പിച്ച ഓര്‍മ്മകളോ , അട്ടിമറിക്കപെട്ട എന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങളോ എനിക്ക് ഓര്‍ത്തെടുക്കാന്‍ ശ്രമിക്കാമായിരുന്നു. പക്ഷെ ഞാന്‍ ചെയ്തത് വേറൊന്നാണ്‌ .
പലപ്പോഴായി ഞാനെഴുതി വെച്ച ഓരോ വരികളും ഞാന്‍ ഉരുവിടാന്‍ തുടങ്ങി. സാധ്യമാകുന്നുണ്ട് എനിക്ക് !!
വരികളോരോന്നും മുഴുവനാക്കാനും, അതടുക്കിവെച്ച് ആ കഥയുടെ അന്ത്യത്തിലേക്കെത്തിക്കാനും കഴിയുന്നുണ്ട് !
ഓരോ കഥയും ഓര്‍ത്തെടുക്കുമ്പോള്‍ എനിക്കൊന്നും പറ്റിയിട്ടില്ല എന്ന തോന്നല്‍ ശക്തമായികൊണ്ടിരിന്നു.

ആദ്യം പ്രണയമായിരുന്ന കഥകള്‍, പിന്നെ ഉന്മാദം മുറ്റി നിന്നിരുന്ന ചിന്തകളിലൂടെ മരണത്തെ പറഞ്ഞ കഥകള്‍, പിന്നീടെപ്പോഴോ ദിശയും, സത്തയും മാറ്റി, വായനകളെ ചിരിപ്പിക്കാന്‍ എഴുതിയ കഥകള്‍. ……ഒന്നൊഴിയാതെ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു തീര്‍ത്തു. എനിക്ക് ചിരിയുണ്ടായി .
ആ ചിരികേട്ട് വേറൊരു ചിരിയുണര്‍ന്നു, എന്‍റെതല്ലാത്തൊരു ചിരി ആ മുറിയിലുണ്ടായിരുന്നു. അത് ആ പെണ്‍കുട്ടിയാണ്.
ഞാന്‍ ഞെട്ടി! അവള്‍ ആ മുറിവിട്ടു പോകുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടതാണ് . എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ എന്നോടാദ്യമായി നുണപറഞ്ഞിരിക്കുന്നു!!
“നിന്‍റെ പേരെനിക്കറിയാം ”
അവളതു പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് എനിക്ക് തിരിച്ചറിവുണ്ടായത്. ഞാനെഴുതിയ കഥകള്‍ മാത്രമാണ് എനിക്ക് ഓര്‍ത്തെടുക്കാനായത്. അതുവെച്ചാണ് ഞാന്‍ അഹങ്കരിച്ചത്‌, എന്‍റെ ഓര്‍മ്മ നഷ്ടപെട്ടിട്ടില്ലെന്ന്‍… പക്ഷെ ഈ നിമിഷംവരേയും എനിക്കെന്‍റെ പേരോര്‍ത്തെടുക്കാനായിട്ടില്ല. എനിക്കെന്‍റെ പേരറിയണം, ഞാന്‍ ചോദിച്ചു ,
“എന്താ ?”
“നുണയന്‍ !”
അവള്‍ വീണ്ടും പറഞ്ഞു ,
“നുണയനാണ് നീ. കഥയെഴുതുന്നവരെല്ലാം നുണയന്മാരാണ്, എല്ലാ കഥകളും നുണകളാണ് ”
അവള്‍ ആ മുറിയില്‍ നിന്ന്‍ വീണ്ടും മായുന്നത് കണ്ണുകള്‍ വീണ്ടും കാണിച്ചു തന്നു .
വീണ്ടുമൊരു കഥയുണ്ടായി. അല്ല നുണ !

കിടുക്കി സുന്ദരി

കഥ തുടങ്ങുന്നത് ഒരു ഫോണ്‍ കോളിലാണ്, ശ്രീകു എന്നു വിളിക്കപെടുന്ന ശ്രീകുമാര്‍ സുരേന്ദ്രന്‍ ബാഗ്ലൂരില്‍ നിന്ന്‍ നാട്ടിലെ ചങ്ങായി അര്‍ജുനെ വിളിക്കുന്ന ഫോണ്‍ കോളില്‍.
“സമ്മെയ്ച്ചളിയാ…….’ഒളിച്ചോടി രെജിസ്റെര്‍ മാര്യേജ് ചെയ്യാണ്’ന്ന്‍ ഫേസ്ബുക്കില് സ്റ്റാറ്റസ് അപ്ടേറ്റ്‌ ഇട്ട് ഒളിച്ചോടാന്‍ നിന്ന ഇയൊക്കെയാണ് യഥാര്‍ത്ഥ ഫേസ്ബുക്ക്‌ അഡിക്റ്റ്……ഇന്നിട്ടിപ്പോ എന്തായി ? അന്റെ പെണ്ണിനെ ഓള്‍ടെ വീട്ടാര് അന്റെ കൂടെയോടാന്‍ വിട്ടില്ലല്ലോ ?”
“ശ്രീകൂ…….ശവത്തില്‍ കുത്തല്ലടാ. ന്റെ അവസ്ഥ നിനക്കറിയാഞ്ഞിട്ടാ…….നീ നാട്ടിക്ക് വാ ”
“ഞാനവിടെ വന്നിട്ടെന്തിനാ ? ഇങ്ങള് രണ്ടാളും ഇനിയീ ജന്മത്തിലൊന്നാവാന്‍ പോണില്ല, എനിക്ക്യാണെങ്കെ നാളത്തേക്ക് കൊറേ പണിയൂണ്ട്, അവിടെ നിന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കാന്‍ ടീംസ് ഒക്കെയില്ലേ ?”
“ഉം……..അറിഞ്ഞപാട് ല്ലാരും എത്തി, സമാധാനിപ്പിക്കാന്‍ . പക്ഷെ അപ്പളേക്കും ബിവരേജ് അടച്ചേര്‍ന്നു , ഇനി നാളെ രാവിലെ എടുക്കാന്നു പറഞ്ഞു.”
“അളിയാ……..രാത്രി പത്തുമണിക്ക് ഒരു ബസ്സുണ്ട്, ഏഴുമണിക്ക് കോഴിക്കോടെത്തും. ഒരു ഒമ്പതരയാവുമ്പോ ചങ്ങരംകുളം ടൌണില്‍ ബൈക്കേട്ട് വരാന്‍ മുത്തുവിനോട് പറയണം ”

ശ്രീകു റൂമില്‍ നിന്ന്‍ ബാഗെടുത്തെറങ്ങി. സഹമുറിയന്‍ വിജീഷാണ് ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യാന്‍ പോണത്. അതെ വിജീഷ് , ‘വിജീഷിനു ഗ്ലാമര്‍ കുറവാണെന്ന്’ എല്ലാരും പറഞ്ഞപ്പോ , ഹീറോ ഹോണ്ട ഗ്ലാമര്‍ വാങ്ങി ‘വിജീഷിനു ഗ്ലാമറുണ്ട്’ എന്നു മാറ്റിപ്പറയിച്ച അതെ വിജീഷും അതേ ഗ്ലാമറുമാണ് ശ്രീകുവുമായി ബാഗ്ലൂര്‍ സാറ്റ് ലൈറ്റ് ബസ് സ്റ്റെഷനിലേക്ക് പോയ്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്.
പെട്ടന്ന് ഒരു അടാറ് സൈസ് പോലീസുകാരന്‍ സീനിലേക്ക്‌ ചാടി വീണു.
പിടിച്ച പാട് പോലീസുകാരന്‍ ഒരു തെറി വാക്യത്തില്‍ പ്രയോഗിച്ചു പറഞ്ഞു.
അനുഭൂതി !
പിന്നെ ശ്രീകുമാര്‍ സുരേന്ദ്രനിലെ സുരേന്ദ്രനെ വിളിച്ചു.
പുളകം !
പിന്നൊരു ഉപദേശവും, അതിന്റെ മലയാളം പരിഭാഷ താഴെ കൊടുക്കുന്നു
“ഈ ഹെല്‍മെറ്റ്‌ എന്നാല്‍ കോണ്ടം പോലെയാണ്, അതില്ലെങ്കെ പ്രശ്നമൊന്നുമില്ല, പക്ഷെ ആക്സിഡന്റ് പറ്റിയാ ചിന്തിക്കും ‘എടുക്കാര്‍ന്നു ന്ന്‍ ‘
കൂടുതല്‍ കേട്ട് നില്‍ക്കാന്‍ ആമ്പിയര്‍ ഇല്ലാത്തോണ്ട് ഇരുന്നൂറുര്‍പ്പ്യ കൊടുത്ത് ഒഴിവാക്കി .
കര്‍ണ്ണാടകയില്‍ ആയാലും കേരളത്തില്‍ ആയാലും പോലീസുകാരന്‍ പോലീസുകാരന്‍ തന്നേണ്.

മണി എട്ടര …..സാറ്റ് ലൈറ്റ് ബസ്റ്റാന്റ്. ഒരു ഡ്രൈവര്‍ അറിയാവുന്ന ഒച്ചയൊക്കെയുണ്ടാക്കി വിളിക്കുന്നത് ശ്രീകു കേട്ടു
“പാടം കാണാം പുഴ കാണാം കോഴിക്കോട് കോഴിക്കോട് കോഴിക്കോട് ……സീറ്റുണ്ട് പാട്ടുണ്ട് കോഴിക്കോട് കോഴിക്കോട് കോഴിക്കോട്….കാണാന്‍ കൊള്ളാവുന്ന കണ്ടക്ടറുണ്ട്, അതിലും ഗ്ലാമറുള്ള ഡ്രൈവറുണ്ട് …..കോഴിക്കോട് കോഴിക്കോട് കോഴിക്കോട് ……”
കര്‍ണ്ണാടക RTC ബസ്സാണ് , മലയാളി ഡ്രൈവറും. ആള് നല്ല വീലാണ് അതിന്‍റെതാണീ വിളി.
ഡ്രൈവര്‍ ശ്രീകുവിനോട് ചോദിച്ചു
“ഏവുട്ത്തേക്കാ?”
“കോഴിക്കോട് ”
“ന്നാ ഇതില് പോന്നോ ”
“ഇതില് ജാസ്തി പൈസേവില്ലെ ?, ഞാന്‍ ആ കേരള ബസ്സില് പോന്നോളാം”
“മോനെ ഇത് രണ്ടും തമ്മില് പള്‍സറും അള്‍സറും പോലെ വ്യത്യാസണ്ട്……ഇതില് പോന്നാ ഒരു ബോണസ്സ് കൂടിയുണ്ട് ”
ഡ്രൈവര്‍ തന്റെ സീറ്റിന്റെ പിറകിലെ സീറ്റിലേക്ക് കൈചൂണ്ടി കാണിച്ചു, ശ്രീകു കണ്ടു !!
കിടുക്കി സുന്ദരി !! ലവ് അറ്റ്‌ ഫസ്റ്റ് സൈറ്റ് .
ഡ്രൈവര്‍ സെക്കണ്ടിട്ടു, “മലയാളിയാണ്, കോഴിക്കോട്ടിക്കാണ് ടിക്കറ്റ്, ആ കുട്ട്യീടെ അടുത്ത് സീറ്റൂണ്ട്. പോരുന്നോ ?”
ശ്രീകുവിനു നാണം വന്നു, ഡ്രൈവര്‍ക്ക് ടിക്കറ്റൊത്തു.

ശ്രീകു ഉള്ളിലേക്ക് കയറി……..കുട്ടി കൊള്ളാം. അപ്പൊ,ആ ബസ്സിന്റെ വരാന്തയില്‍ വെച്ച് ശ്രീകു മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു ….. മറ്റൊരുത്തനും അവളെ വിട്ടുകൊടുക്കില്ലാന്ന്‍ , ഈ മലയാളി കുട്ടി ഒന്റെയാ ന്ന്‍ ”
പക്ഷെ അവളെ വളക്കേണ്ടതെങ്ങനെയാണെന്ന് ഇതുവരെ പ്രേമിച്ചിട്ടില്ലാത്ത അവനു അറിയില്ലായിരുന്നു. അതിനവന്‍ എക്സ് പീരിയെന്‍സ്ട് ഗയ് മോനായിയെ വിളിച്ചു, ബി.ടെക് ഓട്ടോ മൊബൈല്‍ കഴിഞ്ഞു ഇവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്ന ചങ്ങായി മോനായി .
“അളിയാ കിടുക്കി സുന്ദരി!”
“എത്ര മിനിറ്റുണ്ട്”
“പുന്നാരളിയാ….ഇത് 3 ജി.പി ക്ലിപ്പിന്റെ പേരല്ല…..കന്നടത്തില്‍ കിടുക്കി സുന്ദരിന്ന്‍ പറഞ്ഞാ ‘വിന്‍ഡോ ബ്യൂട്ടി’ എന്നാ അര്‍ഥം. അങ്ങനെയൊന്നു ഞാന്‍ നാട്ടീ പോണ ബസ്സില് ന്റെ അടുത്തുണ്ട് , നീ വേഗം ബാഗെടുത്ത് സാറ്റ് ലൈറ്റിലേക്ക് വാ, നീ വേണം ഞങ്ങളെ ഒന്നിപ്പിക്കാന്‍ ”
“നീ നാട്ടീ പോണ വിവരം നീ ഇതുവരെ എന്നെ അറിയിപ്പിച്ചോ ? ഇപ്പൊ ഒരുത്തീനെ കണ്ടപ്പോ ഞാന്‍ വേണം ലെ ? അല്ലെങ്ങിലും കറണ്ട് പോയാലെ ല്ലാരും മേയ്തിരി തപ്പൂ “, മോനായി ജാതി സെന്റി .
“എടാ ജീവിതത്തിലാദ്യായിട്ടു ഒരു പെണ്ണിനോട് പ്രേമം തോന്നീതാടാ …..എനിക്കിവളെ വേണം ”
“ശ്രീകോ ……നല്ലടി ചങ്ങരംകുളത്ത് കിട്ടില്ല്യെ? ഈ കന്നഡക്കാരുടെ അടീന്ന് പറഞ്ഞാ ഒരു മയൂല്ല്യാ , ഒരു വണ്ടി കൊണ്ടോയി ചാര്‍ത്ത്യെന് കഴിഞ്ഞാഴ്ച തല്ലു കിട്ടീതോര്‍മ്മല്ല്യെ ? മുമ്പ് പലതവണ തല്ലു കിട്ടീട്ടുണ്ടെങ്കിലും തല്ല് ഒരദ്ഭുതമാവുന്നത് ആദ്യായിട്ടായിരുന്നു , ഇക്കിനി വയ്യ ”
“ഏയ്‌…. ഇത് മലയാളി കുട്ട്യാ, നീ വാ……. മറ്റന്നാ ചാലിശ്ശേരി പൂരല്ലേ ? ഇവളേം വളച്ച് പൂരോം കണ്ടിങ്ങു പോരാം, ടിക്കറ്റ് എന്റെ വക ”
അതേറ്റു .മോനായി വരാമെന്ന് സമ്മതിച്ചു, ന്നാലും അവസാനം ഇതുകൂടെ ചോദിച്ചു ,
“ന്നാലും ഇത്ര പെട്ടന്ന്‍ നിനക്ക് പ്രേമം തുടങ്ങിയാ ?”
ശ്രീകു നാണത്തോടെ പറഞ്ഞു “എടാ ഒരു പെണ്ണിനോട് പ്രേമം തുടങ്ങാന്‍ ഒരു സിഗറെറ്റ് കത്തിക്കണ ടൈം കൂടി വേണ്ട”
“അത് ശരിയാ, പക്ഷെ ആ സിഗറെറ്റൊരു പൊകയാവും, പെണ്ണ് മ്മളെ പോകയാക്കും ”

പതിനഞ്ചു മിനുട്ടിനുള്ളില്‍ മോനായി ഹാജര്‍ രേഖപെടുത്തി. പുറത്തു കാത്തുനിന്നിരുന്ന ശ്രീകുവിന്റെ അടുത്ത് വന്നു. അവന്‍ ചൂണ്ടി കാണിച്ചു കൊടുത്തു, കിടുക്കി സുന്ദരി!
കണ്ടപാട് മോനായി ശ്രീകുവിനോട് ചോദിച്ചു
“അതാണോ അന്റെ മൊതല് ?”
“ഉം….. ”
“വേറെ ഒന്നിനേം കിട്ടീലേ ?”
“ഇക്കിതുമതി …..ബാഗ്ലൂരില്‍ ഹീലില്ലാത്ത ചെരുപ്പും ലൂസ് ചുരിദാറും ഇട്ടൊരു മലയാളീനെ കാണുന്നത് തന്നെ ആദ്യായിട്ടാണ്‌, പോരാത്തേന് ഓള് ഇതേവരെ ഫോണ്‍ കയ്യിലെടുത്തിട്ടില്ല . ഇത്രേം നേരായിട്ടും മൊബൈല്‍ എടുത്തിട്ടില്ലെങ്കില്‍ ഒന്നുറപ്പാണ് ഓള്‍ക്ക് വേറെ ലൈനില്ല .”
ഈ സംസാരം കേട്ടു കൊണ്ടുനിന്നിരുന്ന ഡ്രൈവര്‍ അടുത്തേക്ക് വന്നു ചോദിച്ചു “നീയാണോ വളച്ചു കൊടുക്കാന്‍ വന്ന ആള് ?”
മോനായിക്ക് ആ ചോദ്യം ഡൈജസ്റ്റായില്ല “ഞാന്‍ ചെലപ്പോ വളയ്ക്കും, വളച്ചിട്ടു കിട്ടിയില്ലെങ്കെ പൊട്ടിച്ചു വിളക്കിച്ചേര്‍ക്കും, അതൊരു കഴിവാണ് ഇങ്ങള്‍ക്ക്‌ പറഞ്ഞാ മനസ്സിലാവില്ല .”
“പിന്നെ ……ഇത്രേം വല്യ ബസ്സ്‌ വളയ്ക്കണ ഈ എനിക്കാണ് അതിന്റെ ഉള്ളിളിരിക്കണ ആ പെണ്ണിനെ വളയ്ക്കാന്‍ പണി ”
യോ ! ഡ്രൈവറും മോശമില്ലല്ലോ .
ശ്രീകു ഇടങ്കോലിട്ട് മോനായിയുടെ ചെവിട്ടിലോതി
“അളിയാ ഇമ്മാതിരി ഐ റ്റ ങ്ങളോട് വെല്ലുവിളിക്കാന്‍ നിന്ന് അലമ്പാക്കരുത് , ഈ ബസ് ഡ്രൈവര്‍മാര്‍ക്ക് പെണ്ണുങ്ങളെ വളയ്ക്കാന്‍ ഫേസ് ബുക്കും , മൊബൈലുമൊന്നും വേണ്ട , സ്റ്റീറിങ്ങ് മാത്രം മതി .”
മോനായി രംഗം ശാന്തമാക്കി . അയാളുടെ തോളില്‍ തട്ടിയിട്ടു പറഞ്ഞു ,
“തമാശക്കാരാ…..തമാശക്കാരാ ……ഇങ്ങള് ഡ്രൈവര്‍ ആവേണ്ട ആളല്ല, ഒരു കിളി ആവേണ്ട ആളായിരുന്നു ”

ബസ്സിന്റെ വാതില്‍ക്കല്‍ വെച്ച് മോനായി ശ്രീകുവിനു ഗെയിം പ്ലാന്‍ പറഞ്ഞു കൊടുത്തു
“വണ്ടി മൈസൂരെത്തുമ്പഴേക്കും ഓളെ പരിചയപെടണം, ഗുണ്ടല്‍പേട്ട് ബ്രേക്ക് ചവുട്ടുമ്പൊളേക്കും കട്ട ഫ്രെണ്ടായിട്ടുണ്ടാവണം, ബത്തേരി കടക്കുമ്പോ ഓള്‍ടെ ഫോണ്‍ നമ്പര് അന്റെ കയ്യിലിരിക്കണം, താമരശ്ശേരി ചുരമിറങ്ങുമ്പോ ‘ഇഷ്ടാണ്’ ന്ന്‍ പറയണം, കോഴിക്കോടെത്തുമ്പോ ഒള് അന്റെവണം.”
“അപ്പൊ ഉറങ്ങണ്ടേ ?”
“ന്നാ ഇയ് ഇക്കുള്ള സീറ്റില്‍ കെടന്നു ഉറങ്ങിക്കോ ……ഞാന്‍ ഓള്‍ടെ അടുത്തിരിക്കാം ”
“വേണ്ട…………ഞാന്‍ തന്നെ ഇരുന്നോളാം.”

2+2 സീറ്റുള്ള സെമി സ്ലീപ്പര്‍ ബസ്സാണ്. ശ്രീകുവിന്റെ സൈഡിലെ സീറ്റില്‍ തന്നെ മോനായി ഇരുന്നു. അവന്‍ എന്നിട്ട് മെസ്സേജ് അയച്ചു ‘സ്റ്റാര്‍ട്ട്’.
മെസ്സേജ് കണ്ട പാട് ശ്രീകു തുടങ്ങി “എന്താ പേര് ”
“ശ്രീ ലക്ഷ്മി”
ശ്രീകു ഇടത്തോട്ട് തിരിഞ്ഞു മോനായിയോടു പറഞ്ഞു
“ശ്രീലക്ഷ്മിന്നാത്രേ ”
“സ്ഥലം ചോദിക്ക്”
“സ്ഥലം ചോദിച്ചു ശ്രീകു വീണ്ടും തിരിഞ്ഞു
“തിരൂരാത്രേ”
“ഉം……ട്രാന്സ്ഫോമറിനു ഇപ്പളും ‘കറണ്ടും പെട്ടി’ന്ന്‍ പറയണ മ്മടെ അസ്കറിന്റെ നാട്ടാരിയല്ലേ ? പ്രൊസീഡ്…”
വണ്ടി ഓടാന്‍ തുടങ്ങി….അവന്‍ ഇപ്പളും പരിചയപെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കാണ്. പൊടുന്നനെ വഴിയരികില്‍ ബസ്സ്‌ നിര്‍ത്തി, തുടയുടെ മോളില്‍ പാന്റിട്ട ഒരുത്തന്‍ (ലോ വെയ്സ്റ്റ് , ലോ വെയ്സ്റ്റ് ) വന്നു ബസ്സില്‍ കേറി. കയ്യില്‍ ഗാലക്സി എസ് 3. ദേവ്യേ……തക്കാളിപെട്ടിക്ക് നമ്പര്‍ ലോക്കോ ?

അപ്പൊ തന്നെ ശ്രീലക്ഷ്മിയുടെ ആ ഡയലോഗ് വന്നു ……
“അപ്പളേ….മുന്നില് കണ്ടക്ടറുടെ അടുത്ത് സീറ്റുണ്ട്, ഒന്ന് മാറി ഇരിക്ക്യോ….ഇതെന്റെ ഫ്രണ്ടാ ”
ട്വിസ്റ്റ്‌ ! ട്വിസ്റ്റ്‌ കം ട്രാജെടി !
അല്ലെങ്കിലും ഇപ്പൊ മലയാളികളുടെ അവസ്ഥ ഇപ്പളത്തെ മലയാള സിനിമ പോലെ തന്നേണ്, ഫുള്ള് ട്വിസ്ടാ….
പ്രേമം പോകാളിയ ശ്രീകു ബാഗെടുത്ത്‌ മുന്നിലേക്ക്‌ നടക്കുമ്പോ ഡ്രൈവറുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി, ശ്രീകുവിന്റെ വള കല്ലത്തായെങ്കിലും മൂപ്പരാളിപ്പളും വണ്ടി വളച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കുകയാണ് ”
സീറ്റിലിരുന്നപ്പോ വീണ്ടും മെസ്സേജ്….
‘ഗുഡ് നൈറ്റ്‌ , സ്വീറ്റ് ഡ്രീംസ്‌ , മോനായി ‘
ശ്രീകു തിരിഞ്ഞു നോക്കി ,
അപ്പര്‍ത്തിരിക്കണവന്റെ തോളില്‍ ചാരി വായും പൊളിച്ചു മോനായി ജാതി ഉറക്കം, ശ്രീലക്ഷ്മിയും മറ്റവനും ഇരുന്ന് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് വര്‍ത്താനം പറയുന്നു.
ശോകം !
അവള്‍ അവന്റെ കൈ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചിരിക്കുന്നു
ശോകത്തിന്മേല്‍ ശോകം !!

മൈസൂര്‍ , ഗുണ്ടല്‍ പേട്ട് , ബത്തേരി …..സ്ഥലങ്ങള്‍ എല്ലാം കടന്നു പോയി. സൈഡ് ബെഞ്ചില്‍ ഇരിക്കണ ശ്രീകുവിനെന്തു ഗെയിം പ്ലാന്‍ ?
അവന്‍ ശനിയാഴ്ച ഗാന്ധി ജയന്തി വന്നതറിഞ്ഞ കുടിയന്മാരെ പോലെ ഇരുന്ന് .
ബസ്സില്‍ അവനും ഡ്രൈവറും മാത്രം ഉറങ്ങാതിരിക്കുന്നു. ഡ്രൈവര്‍ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് അരയില്‍ നിന്ന്‍ കുപ്പിയെടുത്ത് വായിലേക്ക് കമുത്തുന്നുണ്ട് .
ഡ്രൈവര്‍ ശ്രീകുവിനെ സമാധാനിപ്പിച്ചു
“പോട്ടെടാ…….ഇതിലും വലുത് അന്നെ തേടി വരും ”

പുലര്‍ച്ചെ മൂന്നര.വണ്ടി താമരശ്ശേരി ചുരം എത്താറായപ്പോള്‍ ഡ്രൈവറുടെ മുഖത്തൊരു ബേജാറ്.
ശ്രീകു ചോദിച്ചു “എന്താ ?”
“ബ്രേക്ക് ചവുട്ടീട്ട് കിട്ടണില്ല”
ഇതിലും വലുത് വരും ന്ന്‍ പറഞ്ഞപ്പോ ഇത്രേം വലുത് വരുംന്ന്‍ ശ്രീകുവും വിചാരിച്ചില്ല. ‘വാരണം ആയിരം’ ആക്കാന്‍ വന്നിട്ട് ‘എങ്കെയും എപ്പോതും’ ആയല്ലോ !
അവന്‍ ഓടി പോയി മോനായിയെ വിളിച്ചു
“ഡാ ….വണ്ടിടെ ബ്രേക്ക്‌ പോയി, നമ്മളിപ്പോ മരിക്കും ”
ആഹാ …..ഉറക്കത്തില്‍ നിന്ന് വിളിച്ചു നീപ്പിച്ചിട്ട് അടിക്കാന്‍ പറ്റിയ ഇതിലും നല്ലൊരു ഡയലോഗില്ല
“പട്ടി ചെറ്റേ……ഉറങ്ങുമ്പോ മരിക്കല്ലെടാ അതിന്റെ സുഖം , ഒന്നുമറിയണ്ടല്ലോ ”
“നീച്ചു വാ ……..നീ ഓട്ടോ മൊബൈല്‍ എഞ്ചിനീയര്‍ അല്ലെ ? ഈ യന്ത്രങ്ങളുടെ പ്രവര്‍ത്തനമൊക്കെ അറിയുന്നുണ്ടാവുമല്ലോ ”
“ഞാന്‍ പോളീ ടെക്നിക്കില്‍ അല്ല ബി.ടെക് പഠിച്ചത് , എഞ്ചിനീറിംഗ് കോളേജിലാ…”
“പിന്നെ ഇയ് നാലുകൊല്ലം ബി.ടെക്കിനു പോയിട്ട് എന്താ പഠിച്ചേ ?”
“ബിയര്‍ ബോട്ടില് കടിച്ചു പൊട്ടിക്കാനും, കാറ്റത്ത് സിഗരെട്റ്റ് കത്തിക്കാനും ”
വൊവ്. എപിക് !
ശ്രീകു വീണ്ടും ചോദിച്ചു
“നിനക്കിപ്പോ പെട്ടെന്നെന്തെങ്കിലും ചെയ്യാന്‍ പറ്റോ ?””
“മൂത്രോഴിക്കാം ”
ശ്രീകുവിന്റെ കലിപ്പ് നോട്ടം , മോനായിയുടെ കൈ ചൂണ്ടി റിപ്ലൈ ,
“നോക്കണ്ട ശ്രീകോ …..അന്റെ ഒരൊറ്റാള്‍ടെ ദുല്മിലാണ് ഇതൊക്കെ ഉണ്ടായത് ”

രണ്ടു പേരും മുന്നിലെത്തി ,ശ്രീകു ഡ്രൈവര്‍ക്ക് ബുദ്ധി ഉപദേശിച്ചു കൊടുത്തു ,
“താമരശ്ശേരി ചുരാണ് വരാന്‍ പോണത് , അതിന്റെ മുന്നേ വണ്ടി നിര്‍ത്തണം ……ഇങ്ങളാ മരത്തില്‍മ്മെ ഇടിപ്പിച്ചു വണ്ടി നിര്‍ത്തിം ”
ഡ്രൈവര് ശ്രീകുവിന്റെ മുഖത്തേക്ക് ഒരേട്ടെ പത്തു സൈസ് നോട്ടം നോക്കിയിട്ട് പറഞ്ഞു,
“ഞാന്‍ ഹനുമാനല്ല ………..സുലൈമാനാ ”
ശ്രീകു നിലവിളിച്ചു “പടച്ചോനെ…….ഞാനിപ്പോ ചാവൊല്ലോ ”
മോനായി, “അതിന്റെ ആളല്ലേ…..ഇയ് അന്റെ ആള്‍ക്കാരേനെ ആരെയെങ്കിലും വിളിക്ക് ”
“ഇത്തരം സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍ അന്റെ ഇന്റെ ന്നൊന്നും ഇല്ല , അങ്ങട് വിളിക്ക്യെന്നെ”
ശ്രീകുവിന്റെ കുഞ്ഞു കാഞ്ഞ ബുദ്ധി തെളിഞ്ഞു “വണ്ടിയിപ്പോ സ്പീഡ് കൊറവാ…..മ്മക്ക് ഡോര്‍ തുറന്ന്‍ പുറത്തിക്ക് ചാടാടാ ”
ആദ്യം മോനായി ചാടി. പിന്നെ ഡ്രൈവറെയും ഉറങ്ങികിടന്നിരുന്ന ശ്രീലക്ഷ്മിയെയും ഓനെയും നോക്കി ഒരു ചിരി ചിരിച്ചിട്ട് ശ്രീകുവും ചാടി. ‘പ്രതികാരം …….എല്ലാരോടും പ്രതികാരം ‘

കോഴിക്കോട് മെഡിക്കല്‍ കോളേജ് . കഷ്വാലിറ്റി വാര്‍ഡില്‍ രണ്ടു പേരും അടുപ്പിച്ച് കിടന്നു പരസ്പരം നോക്കി.
രണ്ടു കാലിലും പ്ലാസ്റ്ററിട്ട് കെട്ടിത്തൂക്കി വായുവില്‍ ‘V’ എന്നെഴുതിയിട്ടായിരിന്നു മോനായിയുടെ കിടപ്പ്.
ശ്രീകുവിന്റെ മുഖത്താണ് മെയിന്‍ പരുക്ക് . സ്വിമ്മിംഗ് പൂളിലേക്ക് ഡൈവ് ചെയ്യാണ മാര്യാണ് അവന്‍ ബസ്സീന്നു ചാടിയത് എന്ന് തോന്നണു .
മോനായിക്ക് ആ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോ ചിരി വന്നു
പല്ലിനു ക്ലിപ്പിട്ട പെണ്ണിനെ ഫ്രഞ്ച് കിസ്സ്‌ കടിച്ചമാരിണ്ട് അവന്റെ മുഖം !
പക്ഷെ രണ്ടുപേര്‍ക്കും സന്തോഷം …..അതിസാഹസികമായി മരണത്തില്‍ നിന്നും രക്ഷപെട്ടല്ലോ !

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ് അരക്കിലോ സവര്‍ജിലുമായി ഒരാള്‍ കാണാന്‍ വന്നു.
ഡ്രൈവര്‍ ……സുലൈമാന്‍ ഡ്രൈവര്‍ !
‘ബ്രേക്ക് പോയ വണ്ടിയോടിച്ച ഇയാള്ക്കൊന്നും പറ്റ്യീലെ?’ ന്ന ഭാവത്തില്‍ ശ്രീകു മോനായിയെ നോക്കി
“ബ്രേക്ക് വന്ന്ണ്ടാവും.” മോനായി പറഞ്ഞുകൊടുത്തു
ആ ഡ്രൈവര്‍ മുഖത്ത് കുറ്റബോധം പ്ലാസ്റ്ററൊട്ടിച്ചു വെച്ചിട്ടുണ്ട് . ഹിറ്റ്ലര്‍ സില്മേല് സോമേട്ടന് തോന്നിയതിനേക്കാള്‍ കുറ്റബോധം . സംശയം സുലൈമാന്‍ തന്നെ തീര്‍ത്തു,
“ഞാന്‍ അടിച്ചു പിപ്പിരിയായിരുന്നല്ലോ ………”
“ഉം”
“സത്യത്തില്‍ വണ്ടിടെ ബ്രേക്ക് പോയിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല ……മറിഞ്ഞു കിടന്നിരുന്ന ന്റെ ഹവായി ചെരുപ്പിലാര്‍ന്നു ഞാന്‍ ബ്രേക്കിന് പകരം ചവിട്ടിയിരുന്നത് , സോറി ”
.
.
.
.
.
.
.
ശ്രീകുവിന്റെ മേത്തിക്ക് ശരിക്കൊന്നു നോക്കി , സ്വയം മൊത്തത്തിലൊന്നു നോക്കി, മോനായി ശ്രീകുവിനോട് ഒന്നേ ചോദിച്ചുള്ളൂ
“നമ്മളിലാരാ വല്ല്യേ ശശി ? “

ഒരു തീവണ്ടി ഉദ്ഘാടനം ചെയ്യാന്‍ പോയ കഥ

07:50
ഏഴേമുക്കാലിന്‍റെ ലോക്കലിനു വേണ്ടി വീട്ടീന്നെറങ്ങിയപ്പഴത്തെ ടൈമാണ് (എങ്ങനണ്ട് ?). ഇന്‍സൈഡൊക്കെ സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് ഓടുന്ന വഴിക്ക് ചെയ്തു (നമുക്ക് ലുക്സ് വേണ്ടേ ?), പക്ഷെ കീര്‍ത്തി എന്നെ കാത്തുനിക്കാതെ പോയി (ആയിട്ടില്ല, ഇതല്ല മ്മടെ നായിക, ഇത് കീര്‍ത്തി ബസ്.
യാത്ര ക്യാന്‍സല്‍ ചെയ്തു ഞാന്‍ തിരിച്ചു വീട്ടിലേക്കു നടന്നു.
“അല്ലാ, എവിടുന്നാപ്പ ഇത്ര രാവിലെ ?”
ആ പസ്റ്റ്! ബസ്സ്‌ പോയി നിക്കുന്നവനോട് ചോദിക്കാന്‍ പറ്റിയ ചോദ്യം. കീര്‍ത്തി പോയ വിഷമം ഞാന്‍ അവിടെ തീര്‍ത്തു .
“രാത്രി കാക്കാന്‍ പോയി വര്യാ, കൊറച്ച് ലേറ്റ് ആയി “. പിന്നെ ചോദ്യങ്ങളുണ്ടായില്ല.

07:55
വീടിന്‍റെ പടിക്കലെത്തിയപ്പോഴുണ്ട് ഫ്രീക്കുസ്മാന്‍ പള്‍സറില്‍ പെടപ്പിച്ചു വരുന്നു. എന്‍റെ മുന്നില്‍ വെച്ച് അവന്‍ അതിന്‍റെ ഡിസ്ക് ബ്രേക്ക് ടെസ്റ്റിംഗ് നടത്തി. എന്നിട്ട കൂളിംഗ് ഗ്ലാസ്സൂരാതെ ഒറ്റ ചോദ്യം, ” കുറ്റിപ്പുറത്തിക്ക്ണ്ട്രാ ?”
‘അല്ലങ്കെ, കൈകൊട്ടി വിളിച്ചാലും നിര്‍ത്താതെ പോണ മൊതലാ, ഇന്നെന്താണാവോ ഇങ്ങനെ ?’
ഞാന്‍ ചാടികേറി അള്ളി പിടിച്ചിരുന്നു. അവന്റെ ‘സ്മാരക’ ഡ്രൈവിങ്ങ് എന്നെകൊണ്ട്‌ കുറ്റിപ്പുറത്തെത്തും വരെ ശരണം വിളിപ്പിച്ചു (ശബരിമല കേറുമ്പോപോലും ഞാന്‍ ഇത്രേം ശരണം വിളിച്ചിട്ടില്ല )

08:00
ആരോടെയോ ഗുരുത്വം കൊണ്ട് കുറ്റിപ്പുറത്തെത്തി. വഴിയില്‍ രണ്ടു മൂന്നു ‘ടര്‍ണിങ്ങ് പോയന്റു’ണ്ടായിരുന്നു,എന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ്‌ സ്പ്രിന്റോടിയ നിമിഷങ്ങള്‍!!! !!!! പക്ഷെ എതിരെ വന്ന വണ്ടിയുടെ ഡ്രൈവര്‍മാര്‍ക്ക് പണിയറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് കഴിച്ചിലായി).
ഉസ്മാനെ ഞാന്‍ കെട്ടിപിടിച്ചു നന്ദി പറഞ്ഞു.
ലോക്കല് അന്നാദ്യമായി പതിവ് തെറ്റിച്ച് കൃത്യസമയത്തിന് പോയി.
“പുത്യേ ഇന്‍റര്‍സിറ്റി ഇന്ന് ഓട്ടം തൊടങ്ങാ, അതാ ലോക്കല് ഇന്ന നേരത്തെ പോയത്”. ട്രെയിന്‍ പോയി കഷ്ടം വെച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു സീസണ്‍ ടിക്കറ്റുകാരന്റെ വ്യസനം കേട്ടു.

പെട്ടന്നെന്‍റെ തലയില്‍ ഒരു ബള്‍ബ് കത്തി. ബസ്സില്‍ കോഴിക്കോട്ടെത്താന്‍ പത്തരയാവും, അമ്പതുപ്പ്യേം പോയി കിട്ടും. കുറ്റിപ്പുറത്ത് സ്റ്റോപ്പില്ലാത്ത പുത്യേ ഇന്‍റര്‍സിറ്റിക്ക് തിരൂരില്‍ നിന്ന 8.55ന് കേറിയാല്‍ 9.40ന് കോഴിക്കോടെത്താം. അതുമാത്രമല്ല ഒരു ചുറ്റിക്കളി വേറെ കെടക്കണ്ട്. ഒരു ട്രെയിനിന്റെ കന്നിയാത്രയില്‍ ഹാജര്‍ പറയാന്‍ പറ്റാന്നു പറഞ്ഞാ അതൊരു വെയിറ്റാണ്. കുംബമേള വരണ പോലെയാണ് കേരളത്തിന്‌ പുത്യേ ട്രെയിന്‍ അനുവദിച്ചുകിട്ടാറ്‌, അതോണ്ട് അതികാര്‍ക്കും ഈയൊരു ക്രെഡിറ്റുണ്ടാവില്ല. ഫേസ്ബുക്കില്‍ സ്റ്റാറ്റസ് ഇട്ടാല്‍ മിനിമം പത്തു ലൈക്കെങ്കിലും കിട്ടും.

08:05
അങ്ങനെ ഞാന്‍ പാലക്കാട് – മംഗലാപുരം ഇന്‍റര്‍സിറ്റി ഉദ്ഘാടനം ചെയ്യാനായി തിരൂരിലേക്ക് ബസ്സ് കയറി. അവടെത്താനെടുത്ത 45 മിനുട്ടും ഞാന്‍ ഫേസ്ബുക്കിലും ട്വിറ്റെറിലും ഇടേണ്ട സ്റ്റാറ്റസിനെ കുറിച്ചാലോചനയിലായിരുന്നു. ഇംഗ്ലീഷല്ലേ ? ഗ്രാമര്‍ തെറ്റിയാല്‍ ക്ഷീണാണ്. പറ്റുമെങ്കില്‍ തീവണ്ടിടെ മുന്നില്‍ നിന്നൊരു ഫോട്ടോയുമെടുക്കണം ( 3.1 മെഗാ പിക്സല്‍ )

08:50
തിരൂര്‍ സ്റ്റേഷന്‍. ബസ്സിറങ്ങി ഓടിപെടഞ്ഞ് സ്റ്റേഷന്‍റെ ഉള്ളില്‍ ചെന്നപ്പോഴേക്കും, അലങ്കരിച്ചു വൃത്തികേടാക്കിയ തീവണ്ടി എത്തിയിരുന്നു. അവിടെ അടുത്ത വാഗണ്‍ ട്രാജഡി സൃഷ്ടിക്കാനുള്ള ആള്‍ക്കാരുണ്ട്. ഭാഗ്യത്തിന് ഒക്കെ തീവണ്ടി കാണാന്‍ വന്നവരായിരുന്നു. അല്ല , ഇതുപോലുള്ള ദിവസം യാത്ര ചെയ്യാനും വേണം ഒരു യോഗം (ജാഡ ജാഡ).

ഞാന്‍ മുന്നില്‍ കണ്ട കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്റിലേക്കു ചാടികയറി.
തെന്താത്…. ലേഡീസ് ഹോസ്റ്റലില്‍ കേറിയ പോലുണ്ടല്ലോ !! മനസ്സില്‍ ലഡ്ഡു ഭരണിയോടക്കനെ പൊട്ടുകയായിരുന്നു, അമ്മാതിരി കളക്ഷനാ ഉള്ളില്‍ !! ഇതുഗ്രന്‍ സ്കീമാണല്ലോ ,ഇനി എന്നും ഇങ്ങനെതന്നെ വരണം .
“ഇത് ലേഡീസ് കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്ടാ….”
പോയി, സകലതും പോയി. അക്കൂട്ടത്തിലെ ഏറ്റവും ഗ്ലാമറുള്ള പെണ്‍കുട്ടിയാണ് അത് പറഞ്ഞത്, അതാ കൂടുതല്‍ സങ്കടം.
പുറത്തെക്കിറങ്ങുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഒന്നൂടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി, സങ്കടം കൂടി. അടുത്ത കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്റിലേക്ക്……

പുതിയ വണ്ടിയാണെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടെന്താ ? ഇന്ത്യന്‍ റെയില്‍വേടെ ട്രേഡ്മാര്‍ക്ക് നാറ്റം അതേപോലുണ്ട്. ഫോണ്‍ നമ്പരുകൊണ്ട് ചുമര്‍ ചിത്രകല തുടങ്ങിയിട്ടില്ല , ആശ്വാസം.
പെട്ടന്ന്‍ ആ കാഴ്ച ഞാന്‍ കണ്ടു , വെള്ള ചുരിദാറിട്ട ഒരു പെണ്‍കുട്ടി ഇരിക്കുന്നു , ഓപ്പോസിറ്റ് ഒരു കാലി സീറ്റും ! എന്‍റെ ടൈം !! ഒറ്റ കാഴ്ച്ചയില്‍ തന്നെ പ്രേമം തൊടങ്ങി. ഇരുന്നൂ…..

08:55
ഡ്രൈവര്‍ തീവണ്ടിയുടെ കിക്കറടിച്ചു, ഫസ്റ്റിട്ടു, ആക്സിലേട്ടറില്‍ ചവിട്ടി, വണ്ടി നീങ്ങി തുടങ്ങി. കന്നിയാത്രക്ക് പച്ചക്കൊടി വീശാന്‍ കൊണ്ഗ്രസ്സുകാരും മാര്‍ക്കിസ്റ്റുകാരുമൊക്കെയുണ്ടായിരുന്നു. ലീഗുകാര് ഇത് കണ്ട് ഉള്ളില്‍ ചിരിക്കുന്നുണ്ടാവും, ടീംസ് പച്ചക്കൊടിയല്ലേ വീശുന്നത്!! .
ഞാന്‍ ബാഗില്‍നിന്നും ‘ദ ഹിന്ദു’ എടുത്തു, കുട്ടി നോക്കി. ആണ്ട്രോയിഡ് ഫോണെടുത്തു പാട്ടുവെച്ചു, കുട്ടി ചിരിച്ചു.

കുട്ടി മാതൃഭൂമി ആഴ്ച പതിപ്പ് വായിക്കാണ്. ശിവനെ ….എന്റെ കയ്യിലുമുണ്ടല്ലോ അതുപോലൊരു കോപ്പി ! താനൂര് സ്റ്റേഷനെത്തുമ്പോ പുറത്തെടുത്ത്, കുട്ടീടെ മുഖത്ത് നോക്കി ലൈറ്റായിറ്റൊന്നു ചിരിക്കണം, കുട്ടി വീണു !

09:05
മൊബൈലില്‍ ഒരു പ്രേമ ഗാനം, ♪♪ മറന്നോ നീ നിലാവില്‍ നമ്മളാദ്യം….♪♪ അത് കേട്ടപ്പോഴാണ് മറന്നത് ഓര്‍മ്മ വന്നത്. സീസണ്‍ ടിക്കറ്റിന്റെ ഡേറ്റ് ഇന്നലെ തീര്‍ന്നിരിക്കുന്നു !
ട്വിസ്റ്റ് !!!
.
.
.
.
.
.
.

ഉദ്ഘാടന ദിവസം തന്നെ ടി.ടി.ഇ ക്ക് പണിയുണ്ടാക്കാനാണോ ഞാന്‍ മെനകെട്ടു വന്നത് ?
‘ന്നാലും ന്റെ അഹമ്മദിക്കാ…..ഇങ്ങനൊരു ദുല്‍മ് ഇങ്ങള് നീല പെയിന്റടിച്ച് ന്റെ അടുത്തിക്കെന്നെ വിട്ടല്ലോ ??’.
യാത്ര ക്യാന്‍സല്‍ ചെയ്ത് വീട്ടിലേക്ക്‌ തിരിച്ചു കേറാന്‍ നിന്ന ഈ പാവത്തിന്റെ പിറകില്‍ ഫ്രീക്കു‍സ്മാന് പള്‍സര്‍ നിര്‍ത്തി, വിളിച്ചു കേറ്റിയപ്പോഴേ അപകടം മണക്കേണ്ടതായിരുന്നു.ഓന്റെ എന്നുമില്ലാത്ത സ്നേഹം പ്രകടനം കണ്ടപ്പഴേ തിരിഞ്ഞോടേണ്ടതായിരുന്നു.

സീറ്റില്‍ നിന്നൊഴിയാന്‍ ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. ഇനി കഷ്ടകാലത്തിനു ടി.ടി.ഇ വന്നു പോക്കിയാലും (എന്റെ ഇന്നത്തെ സ്ഥിതി വെച്ച് നോക്കിയാല്‍ അത് സംഭവിച്ചിരിക്കും) കുട്ടി അതറിയരുത്, ഇമേജ് പോവും. ഞാന്‍ സീറ്റില്‍ നിന്നും നീക്കേണ്ട താമസം ഒരു യുവകോമളന്‍ അവിടേക്ക് ചാടി വീണു. പട്ടി, തെണ്ടി. ഓന്റെ കയ്യില്‍ ഐ ഫോണാ അതാ പേടി !
കുട്ടി അടുത്ത സ്റ്റോപ്പിലിറങ്ങണേന്നു പ്രാര്‍ഥിചിട്ടും കാര്യമില്ല, ഇനി കോഴിക്കോടെ സ്റ്റോപ്പുള്ളൂ. വേദന കടിച്ചമര്‍ത്തി ഞാന്‍ വാതിലിനടുത്തേക്ക് നടന്നു. കാലാകാലങ്ങളായി, ടിക്കറ്റെടുക്കാത്ത മഹാന്‍മാര്‍ക്കായി റിസേര്‍വ് ചെയ്തു വെച്ച സ്ഥലമാണല്ലോ അവിടം.

ഞാന്‍ അവിടെ നിക്കുന്നവരുടെയെല്ലാം മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. എല്ലാത്തിന്റെയും മുഖത്ത് ഇന്റര്‍വ്യൂ അറ്റന്‍ഡ് ചെയ്യാന്‍ പോണ പോലുള്ള കോണ്‍ഫിഡന്‍സുണ്ട്. അതോടെ കമ്പനിക്കാളെ കിട്ടില്ലെന്നുറപ്പായി.
അവിടെ നിന്ന് ഞാന്‍ മിനുട്ടുകളെണ്ണി.

09:40
കല്ലായി സ്റ്റേഷന്‍. നോക്കിയാ കാണുന്ന ദൂരത്ത് കോഴിക്കോട് സ്റ്റേഷന്‍.വണ്ടി സ്ലോ ആവുന്നു. ഞാന്‍ രക്ഷപെടാന്‍ ഇനി ഏതാനും മിനുട്ടുകള്‍ മാത്രം ബാക്കി.
അല്ലെങ്കിലും നല്ല കാര്യങ്ങള്‍ നടക്കാനാണല്ലോ മണിക്കൂറുകളും വര്‍ഷങ്ങളും വേണ്ടി വര്യാ. ഇതുപോലുള്ള പണി വരാന്‍ സെക്കണ്ടുകള്‍ തന്നെ ധാരാളമാണ്. കോട്ടിട്ട ആ രൂപം എന്‍റെ തൊട്ടടുത്ത്! ഒന്നര മാസമായി ഞാന്‍ കോഴിക്കോട്ടേക്ക് ഡെയിലി പോണു, ഇതിനിടയില്‍ ദൂരത്തു നിന്ന് പോലും ഈ സാധനത്തിനെ എനിക്ക് കാണാന്‍ കിട്ടിയിട്ടില്ല. ടുഡേ ഈസ് മൈ ഡേ!!

ഞാന്‍ കാലാവധി കഴിഞ്ഞ ടിക്കറ്റെടുത്ത് നീട്ടി. വില്ലന്റെ മുഖത്ത് ചിരി, ഹലാക്കിലെ ചിരി. വളരെ മയത്തിലാണ് തുടങ്ങിയത് .
“മോനെ, ഡേറ്റ് കഴിഞ്ഞതാണല്ലോ. ഉദ്ഘാടന ദിവസം തന്നെ ഓസിനു യാത്ര ചെയ്യാന്‍ നാണമില്ലേ ?”
അയാള്‍ക്ക് പതുക്കെ സംസാരിക്കാന്‍ അറിയില്ലായിരുന്നു. വളരെ പെട്ടന്ന് തന്നെ ഞാന്‍ കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്റിലെ താരമായി മാറി. എല്ലാവരും ശ്രദ്ധിക്കുന്നു, കുട്ടി കൂടുതല്‍ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു .
“ഒറ്റ ദിവസമല്ലേ, തെറ്റിയിട്ടുള്ളൂ ? ഇന്നാദ്യത്തെ ഓട്ടമല്ലേ , പ്ലീസ് സാര്‍ ….”
ഞാന്‍ അടവുകളോരോന്നായി പുറത്തെടുക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
“ഫൈന്‍ അടക്കണം, 307 രൂപ.” കോട്ടിട്ട കാലന്‍ കട്ട സ്പിരിറ്റിലാ.
ഞാന്‍ കുട്ടിയെ നോക്കി, എല്ലാം കുട്ടി കേള്‍ക്കുന്നുണ്ട്. കേള്‍ക്കാത്തത് ഐഫോണുകാരന്‍ ഡബ്ബ് ചെയ്ത് പറഞ്ഞു കൊടുക്കുന്നു.
‘ഇന്ന്‍ ഈ കമ്പാര്‍ട്ട്മെന്റില്‍ രണ്ടു കൊലപാതകവും, ഒരു ആത്മഹത്യയും നടക്കും.’

09:45
വണ്ടി കോഴിക്കോടെത്തി.
‘ഇറങ്ങി ഓടിയാലോ ?’ എന്‍റെ ഉള്ളിലെ കുരുട്ടു ബുദ്ധിക്കാരന്‍ സജഷന്‍ വെച്ചു. പക്ഷെ ഉള്ളിലെ കാമുകന്‍ ആ സജഷന്‍ സ്പോട്ടില് തള്ളി, ‘കുട്ടി കണ്ടാല്‍ മോശാണ്’.
യാത്രക്കാര്‍ ഓരോരുത്തരായി ഇറങ്ങാന്‍ തുടങ്ങി. ഞങ്ങളുടെ കലാപരിപാടി കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലായിരുന്നു.
“50,100,150…..”ഞാന്‍ ഒരറ്റത്ത് നിന്ന്‍ പിടിച്ചു തുടങ്ങി. പക്ഷെ ചങ്ങായി അടുക്കണില്ല
അപ്പോഴാണ്‌ അതുണ്ടായത്‌, അവളുണ്ട് എന്‍റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ആക്കിയൊരു ചിരിയും ചിരിച്ച് ഐഫോണ്‍ ചുള്ളന്റെ ഒപ്പം ഇറങ്ങി പോണു! ഹിന്ദുവും ആഴ്ചപതിപ്പും ഇല്ലാതെ അവന്‍ പണി പറ്റിച്ചിരിക്കുന്നു!! അതാണ്‌ അവസാനം.

പോക്കറ്റില്‍ നിന്നും മുന്നൂറ്റി പത്തു ഉറപ്പ്യ എടുത്ത് നീട്ടി, ഞാന്‍ ഏന്‍ഡ് ഡയലോഗടിച്ചു,
“ഇന്നാ, പൈസ കൊണ്ടോയി പെട്ടീലിട്ടോ. ഇങ്ങള് ഇതൊണ്ട് കല്ലത്താക്കീത് ഒരു പ്രേമാണ്, ഇങ്ങളോട് ദൈവം ചോയിച്ചോളും ”
ബാക്കി വാങ്ങാതെ ഞാന്‍ പുറത്തേക്കു നടക്കുമ്പോഴും ഇഷ്ടന്‍ ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു ഫൈനും പ്രേമവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം ഇന്ത്യന്‍ റെയില്‍വേയുടെ ഇതു നിയമത്തിലാണ് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത് എന്ന്.

ശ്യൂന്യം നിശബ്ദം

എന്‍റെ നിഴലിനെ കാണാനില്ല!
ഞാന്‍ കാത്തുനിന്നു.പിന്നെ തിരിഞ്ഞുനടന്നു.
എവിടെയെങ്കിലും വഴിയറിയാതെ അവള്‍ എന്നെ കാത്തു നില്‍ക്കുന്നുണ്ടാവും.
എന്‍റെ തെറ്റാണ്‌, ഇടയ്ക്ക് തിരിഞ്ഞുനോക്കേണ്ടതായിരുന്നു അവളിലേക്ക്.

ഇരുട്ടുപ്രാപിച്ച ഒരിടവഴിയില്‍ ഞാനെത്തി.ചുറ്റും ഒരായിരം നിഴലുകള്‍ എന്നെ വലം വെച്ചു.
ഞാന്‍ കണ്ടുനിന്നു, കുറേനേരം.
ഞാന്‍ തേടുന്ന ആ രൂപം അതിലുണ്ട് എന്നെനിക്കറിയാം.
പക്ഷെ എനിക്കിപ്പോഴും തിരിച്ചറിയാനായിട്ടില്ല, അതിലെന്‍റെ നിഴലേതാണെന്ന്.
ഞാനവളെ എന്നിലേക്കു തിരിച്ചുവിളിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.
നിശബ്ദതയെ വിളിക്കാനാണ്‌ ഞാന്‍ ശബ്ദംമുണ്ടാക്കേണ്ടത്.
പക്ഷെ എന്തു വിളിക്കണം? എന്‍റെ നിഴലിന്‍റെ പേര്‌ എനിക്കറിയില്ല!
അപ്പോഴും ആ നിഴലുകള്‍ നിശബ്ദമായി എന്നെ പ്രകോപിപ്പിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു
ഞാന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു, നിശബ്ദതയാണ്‌ ഏറ്റവും ഭയാനകമായ ശബ്ദം.

നിഴലില്ലാതെ എനിക്ക് ജീവിക്കാനാവില്ല.എനിക്കൊരു നിഴലിനെവേണം
ചുറ്റും അലയുന്ന അസഖ്യം നിഴലുകളിലൊന്നിനെ കടന്നുപിടിച്ച്, തിരിഞ്ഞുനോക്കാതെ ഞാനോടി, വെളിച്ചത്തിലേക്ക്.
പക്ഷെ എനിക്കുറപ്പായിരുന്നു, അതെന്‍റെ നിഴലല്ല എന്ന്.
കുതറികൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആ നിഴലിനെ എന്നോടടുപ്പിച്ച്, കിതച്ചുകൊണ്ട് ഞാന്‍ വെളിച്ചംകണ്ടു.
പക്ഷെ, അപ്പോഴും നിഴലില്ലാതെ ജീവിക്കുന്ന ഒരുപാടുപേരുടെ നിഴലുകള്‍ ആ ഇടവഴിയില്‍ ബാക്കിയായിരുന്നു

മരണാനന്തരം

ഞാന്‍ മരിച്ചു.
ആരും കരഞ്ഞില്ല.
വാഴയിലയ്ക്ക് ആളു പോയെങ്കിലും, എന്‍റെ നീളമുള്ള വാഴയില കിട്ടിയില്ല.
പിന്നെ കുറേപേര്‍ക്ക് വേണ്ടത് ഒരു മാവായായിരുന്നു,എനിക്ക് ചിതയൊരുക്കാന്‍. അക്കൂട്ടര്‍ പറമ്പിലേക്കിറങ്ങിനോക്കി,മാവും കണ്ടില്ല.
പക്ഷെ, ഇന്നലെ ‘ജീവനോടെയുള്ള ഞാന്‍’എഴുതിയ ഒരു കുറിപ്പുകണ്ടു.
“നാളെ… ഞാന്‍ മരിക്കും….
തെക്കേമുറിയിലെ താക്കോലുകളഞ്ഞുപോയ അലമാറ കുത്തിത്തുറക്കണം.അതില്‍ നിറയെ ഞാനെഴുതി മുഴുമിപ്പിക്കാതെവെച്ച കഥകളാണ്‌.ആ കടലാസുകെട്ടുകള്‍ പുറത്തെടുത്ത് അതുകൊണ്ടെനിക്കൊരു ചിതയൊരുക്കണം.ഞാന്‍ എരിഞ്ഞടങ്ങേണ്ടത് ആ തീയിലാവണം.”
ആരോ അതു ചെയ്തു.
കണ്ടുനിന്നവരാരും തടയാന്‍ പോയില്ല.”മാവു ലാഭം!”
എന്‍റെ ചിത കത്തിത്തുടങ്ങി.
അന്തരീക്ഷത്തില്‍, കാലങ്ങളായി ആ വെള്ളകടലാസുകളില്‍ ഞാന്‍ ഒഴുക്കിക്കളഞ്ഞിരുന്ന മഷിയുടെ ഗന്ധം പരന്നു. സാമ്പ്രാണിപുകയ്ക്ക് മണമില്ലാതായി.

ആ കടലാസുകൂംമ്പാരത്തില്‍ ഞാന്‍ വേവുമ്പോള്‍ എല്ലാവരും ഒരു കരച്ചില്‍ കേട്ടു.
അതെന്‍റെതായിരുന്നില്ല, എന്നെ പൊതിഞ്ഞുകിടന്ന എന്‍റെ കഥാപാത്രങ്ങളുടേതായിരുന്നു. ഞാന്‍ ജീവന്‍ കൊടുത്തിട്ടും വളര്‍ത്താതിരുന്ന ഭ്രൂണങ്ങളുടെ അവസാനത്തെ കരച്ചില്‍.
ഇതിനുമുന്‍പും അവര്‍ കരഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
എത്രയോ രാത്രികളില്‍, കാലുകള്‍ മേശപ്പുറത്തേക്കു നീട്ടിവെച്ച്, പുതിയ കഥയുടെ ബീജത്തിനായി കണ്ണടയ്ക്കുമ്പോള്‍, ഞാന്‍ കേള്‍ക്കാറുണ്ടായിരുന്നു ഇതേ കരച്ചില്‍.
ആ കരച്ചില്‍ എനിക്കൊരാസക്തിയായിരുന്നു. മരിച്ചിട്ടും ഞാനടിമപെട്ടിരിക്കുന്ന ലഹരി! അതുകൊണ്ടാണെന്‍റെ ചിത ഇങ്ങനെയായത്.

ആ കരച്ചില്‍ നിലവിളികളായി.
ആ നിലവിളികേട്ട ആരോഒരാള്‍ ചിതയിലേക്ക് വെള്ളമൊഴിച്ചു.
എന്‍റെ ചിത കെട്ടു.
കരിയാന്‍ തുടങ്ങിയ എന്‍റെ കഥാപാത്രങ്ങളെയെല്ലാം അയാള്‍ എന്നോട് ചോദിക്കാതെ വാരിയെടുത്തുകൊണ്ടുപോയി.
കൂടിനിന്നവര്‍ കഷ്ടം വെച്ച് പിരിഞ്ഞുപോയി. പാതിവെന്ത ഞാന്‍ മാത്രം ബാക്കിവന്നു.
ചോര വറ്റിയ, മാംസം കരിഞ്ഞുതീരാത്ത, എന്‍റെ ശവം ആ നനഞ്ഞ മണ്ണില്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് കിടക്കുമ്പോള്‍, ദൂരെ ആ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ ചിരിക്കുന്നതു ഞാന്‍ കേട്ടു.
അവര്‍ക്കീ കാഴ്ച്ച ഒരു ലഹരിയായിയിരുന്നിരിക്കണം.

പാതിരാത്രിയിലെ പ്രേമം

(മുന്‍കുറിപ്പ് : ഈ കഥ ഉദ്ഭവിച്ച കാലടി , മലപ്പുറം ജില്ലയിലെ എടപ്പാളിനടുത്ത , കാലടി എന്ന കൊച്ചു ഗ്രാമം ആണ് )
ഇത് ബാലുവിന്‍റെ കഥയാണ് , പ്രണയം മനസ്സില്‍ സൂക്ഷിക്കുന്നവര്‍ക്കും …..പ്രണയിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നവര്‍ക്കും സ്വന്തം ജീവിതം കൊണ്ട് ബാലു രചിച്ച കഥ .
ഞങ്ങളുടെ നാട്ടില്‍….കാലടിയില്‍ ഈ സംഭവത്തിന്‍റെ വിശേഷങ്ങള്‍ ഇനിയും പറഞ്ഞു തീര്‍ന്നിട്ടില്ല …..
ഇപ്പൊ പ്രേമം എന്ന്‍ കേള്‍ക്കുമ്പോ ഞങ്ങള്‍ കാലടിക്കാര്‍ക്ക് ബാലുവിന്‍റെ എലി പുന്നെല്ലു കണ്ട പോലുള്ള മുഖമാണ് മനസ്സില്‍തെളിയുക .
ബാലുവിന്‍റെ മാത്രമല്ല ,ഒരുപാടു പേരുടെ ജീവിതം മാറ്റിമറിച്ച ആ രാത്രി ഇങ്ങനെ തുടങ്ങുന്നു……

എന്നത്തേയും പോലെ കാലടി ഗ്രാമം നേരത്തെ ഉറങ്ങാന്‍ കിടന്നു. കണ്ടനകം ബിവറെജ് അന്ന് മുടക്കമായതിനാല്‍, രാത്രിയിലെ ഓളിയിടലുകളും , അട്ടഹാസങ്ങളും ഇല്ലാതെ നിശബ്ദമായി, പാതിരാത്രിയിലേക്ക്‌ എല്ലാവരും കണ്ണടച്ചു. പക്ഷെ കണ്ണടച്ചു കിടന്നിട്ടും ഒരു കാലടിക്കാരന്‍ മാത്രം ഉറങ്ങിയിട്ടില്ലായിരുന്നു,’ബാലു’.ഉറക്കം വരരുതേ എന്ന് തുപ്രന്‍ങ്കോട്ടപ്പനോട് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു കിടക്കുകയായിരുന്നു അവന്‍.തലമുഴുവന്‍ മൂടിയിരുന്ന കമ്പിളി പുതപ്പു മാറ്റി അവന്‍ മുറിയുടെ വാതില്‍ തുറന്നു.
പുറത്തേക്കിറങ്ങുമ്പോള്‍ ബാലു സമയം നോക്കി …..പന്ത്രണ്ടര , കൃത്യ സമയമാണ്‌ . അച്ഛന്‍ താളാത്മകമായി കൂര്‍ക്കം വലിച്ചു , അന്തം വിട്ടുറങ്ങുകയാണ്. ബാലു ഒരു കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചു , ആ കൂര്‍ക്കം വലി , മീന്‍കാരന്റെ MITകാലടി സെന്‍ററിലേക്കുള്ള കേറ്റം വലിക്കുന്നത് പോലുണ്ട് .മഹാ ബോര്‍ ആണ് , സംഗതി തീരെ ഇല്ല . നാളെ രാവിലെ ഉപദേശിക്കാം, ഇന്നിപ്പോ സമയമില്ല .അച്ഛന്റെ കാല്‍തൊട്ടു വന്ദിച്ച് ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ അവന്‍ വാതില്‍തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി .തദവസരത്തില്‍ അവന് ചെറിയൊരു പേടി .”വാതിലടക്കാന്‍ പറ്റില്ല ,ഇനി വല്ല കള്ളന്മാരും കയറുമോ ?, കേറുന്നെങ്ങെ കേറട്ടെ, ഇതിനെക്കാള്‍ വലിയ കര്യമൊന്നുമല്ലല്ലോ അത് .”
താന്‍ പോകുന്നത് ആരും കാണാതിരിക്കാന്‍ വേണ്ടി ബാലു ടോര്‍ച്ച് എടുത്തില്ല .വീടിന്‍റെ പിന്നാം പുറത്തുകൂടെ അവന്‍ പാടത്തെക്കിറങ്ങി . സെവെന്‍സിന് കളിക്കാര്‍ ഇറങ്ങുന്നത് പോലെ, നിലം തൊട്ടു തലയില്‍ വെച്ച്, വാം അപ്പ്‌ ഒക്കെ ചെയ്താണ് അളിയന്‍ പാടത്തേക്കിറങ്ങിയത്
ഈ അര്‍ദ്ധരാത്രി , ചുള്ളന്‍ പോണത് , നാലുവര്‍ഷമായി അവന്‍ സ്നേഹിക്കുന്ന പെണ്‍കുട്ടിയുടെ വീട്ടിലേക്കാണ് .” എന്തിനാ നമ്മുടെ ഈ കഥാനായകന്‍ ഇപ്പൊ അവളുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോണ്” എന്ന്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് തോന്നിയേക്കാം .തോന്നിയാലും തോന്നിയില്ലെങ്കിലും അവന്‍ പോവും . അവന് പോയെ പറ്റൂ , കാരണം നാളെ അവളുടെ കല്യാണമാണ്, അവന്‍റെ അശ്വതിയുടെ .രണ്ടു പേര്‍ക്കും കൂടി ഒളിച്ചോടാനാണെന്ന് ആരും ദയവായി തെറ്റിദ്ധരിക്കരുത് , കാരണം ബാലു നാലുവര്‍ഷമായി തന്നെ പ്രണയിക്കുന്ന കാര്യം പാവം അശ്വതിക്കറിയില്ല . നായകന്‍ പറഞാലല്ലേ നായികയിതറിയൂ ? അവന് പേടിയായിരുന്നത്രേ ആ പോപുലര്‍ ഡയലോഗു മൊഴിയാന്‍ !!.
പക്ഷെ ഇന്ന്‍ കഥ മാറിട്ടോ, അത് പറയാന്‍ വേണ്ടി മാത്രമാണ് അവനിന്ന് പോകുന്നത് , എല്ലാ ധൈര്യവും സംമ്പരിച്ചുകൊണ്ട് (ഒരു ഭംഗിക്ക് വേണ്ടി പറഞ്ഞതാട്ടോ , കാര്യാക്കണ്ട ).
“കല്യാണ തലേന്ന്‍ ഒരു പെണ്ണിനോട് ഇഷ്ടമാണ് എന്ന്‍ പറയാന്‍ പോവുക” അതെന്തിനാ ? എന്നും നിങ്ങള്‍ക്ക് തോന്നിയേക്കാം.
സത്യം പറയുന്നതുകൊണ്ട് വിഷമം തോന്നരുത് , നമ്മുടെ കഥാനായകന്‍ ഒരു അരവട്ടനാണ്.

പാടത്തെ വെള്ളകെട്ടിലൂടെ ബാലു നടന്നു …..അവന്‍റെ മനസ്സ് അവളെ കാണാന്‍ വേണ്ടി തുടിക്കുകയായിരുന്നു , നാല് വര്‍ഷം നീണ്ട തന്‍റെ പ്രണയത്തിനാണ് ഇന്ന്‍ പരിസമാപ്തി കുറിക്കുന്നത് .
കുമാരേട്ടന്റെ പട്ടി നീട്ടികുരച്ചു ….”ഹും , കാമുക ഹൃദയമെന്തെന്നറിയാത്ത പട്ടി”
“നീ അടുത്ത കന്നിമാസത്തിനു മുന്നേ ചവുമെടാ”. ബാലു പ്രാകി.
പട്ടി കാണാതിരിക്കാന്‍ വേണ്ടി അവന്‍ ഓടി .

ദോഷം പറയരുതല്ലോ , നല്ല അടിപൊളി വീഴ്ചയായിരുന്നു .പെടഞ്ഞെണീറ്റു ബാലുചുറ്റും നോക്കി
“ഭാഗ്യം ആരും കണ്ടില്ല….”
വലതുകയ്യില്‍ നിന്ന്‍ ചോര ഒലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു
“ഇതിന്‍റെയൊക്കെ വല്ല കാര്യൂണ്ടാര്‍ന്നോ ?നാല് കൊല്ലം ഉണ്ടായിരുന്നല്ലോ അപ്പൊ പറഞ്ഞ പോരായിരുന്നോ ?
പോട്ടെ , ഇന്ന്‍ വൈകുന്നേരം അമ്മ പോയിരുന്നല്ലോ , അപ്പൊ പറഞ്ഞയച്ചാലും മതിയായിരുന്നു “
ബാലുവിന്‍റെ ഉള്ളില്‍ നിന്ന്‍ ആരോ പറഞ്ഞു .
“മിണ്ടാതിരിക്കടാ “, ബാലു തന്നെ ആ അജ്ഞാതനെ വിരട്ടി.

ബാലു ഉദ്ദേശിച്ചുറപ്പിച്ചിരുന്നത് ഇതായിരുന്നു (ഓളെ കിട്ടില്ല എന്നറിഞ്ഞപ്പോ ഉണ്ടായ പൂതി എന്നും പറയാം ) .
“കല്യാണ തലേന്ന്‍ രാത്രി ഒരാണ്‍കുട്ടി ജനാലയ്ക്കരികെ വന്ന്‍ ഇഷ്ടമാണെന്നു പറയുംമ്പോഴുണ്ടാവുന്ന അവളുടെ അമ്പരപ്പ് , ലോകത്ത് ഇന്നേവരെ ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയും അനുഭവിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഒരു നിസ്സഹായതാവസ്ഥ , കതിര്‍മണ്ഡപത്തില്‍, താലിക്കുവേണ്ടി തലകുനിക്കുംപോഴും അവനെ തന്നെ നോക്കുന്ന കണ്ണുകള്‍ “
അമ്പലകുളത്തില്‍ കുളിക്കുന്നതിനിടെയാണ് അവനീ പൊട്ടത്തരം ഞങ്ങളോട് എഴുന്നള്ളിച്ചത്. അതുകേട്ട ഞങ്ങളാരും വിചാരിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല അവനിതൊക്കെ കാട്ടികൂട്ടും എന്ന്‍.

ജീവിതതിലാദ്യമായാണ് ബാലു രാത്രി ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കുന്നത് ,ചെറിയൊരു പേടി തോന്നാതിരുന്നില്ല, അതും നടക്കുന്നത് കളത്തില്‍ പറമ്പിലൂടെയാണ്….പ്രേതത്തെ കണ്ടിട്ടുണ്ടെന്ന്‍ ദൈവമില്ലാപാര്‍ട്ടിയുടെ ലോക്കല്‍ കമ്മിറ്റി സെക്രട്ടറി മുരളിയേട്ടന്‍ വരെ പറഞ്ഞിട്ടുള്ള കളത്തില്‍ പറമ്പിലൂടെ!!
ഒരു കാമുകന്‍ ഇത്തരം സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ ധൈര്യം കൈവിടാന്‍ പാടില്ല….അവന് മുന്നോട്ടു തന്നെ നടന്നു …..അല്ലെങ്കിലും പ്രണയം പൂത്തുലഞ്ഞു നില്‍കുമ്പോള്‍ എന്ത് പേടി?
ചുണ്ടിലൂടെ മലയാള സിനിമയിലെ പ്രണയഗാനങ്ങളെല്ലാം ഒരാട്ടപ്രദിക്ഷണം നടത്തികഴിഞ്ഞു (പേടി തോന്നാതിരിക്കാനാണ് പട്ടു പാടിയത് എന്ന് കുബുദ്ദികള്‍ പറഞ്ഞേക്കും, വിശ്വസിക്കരുത് )
അവളുടെ വീട് എത്താറായി.

“ഒരു പാദസ്വര കിലുക്കം കേള്‍ക്കുന്നു…..വെള്ളിയാഴ്ചയാണ് , നാട്ടപാതിരയ്ക്ക് അതും കളത്തില്‍ പറമ്പിലാണ് നില്‍ക്കുന്നത്”. ഈ ലവ് സ്റ്റോറി യില്‍ ഇങ്ങനെയൊരു ക്ലൈമാക്സ്‌ ഇഷ്ട്ടന്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചു കാണില്ല .
അതെ അടുത്തുവരികയാണ്….
“തൃപ്രങ്ങോട്ടപ്പാ…..പ്രേതങ്ങള്‍ക്ക് പ്രണയത്തിലെന്താ സ്ഥാനം” ?
തിരിഞ്ഞു ഓടാനുള്ള ബുദ്ധിപോലും നമ്മുടെ “റിലേ ” പോയ കഥാനായകന് തോന്നിയില്ല
പ്രേതം രണ്ടും കല്‍പ്പിച്ചുള്ള വരവാണ്, അരണ്ട വെളിച്ചത്തില്‍ ബാലു കണ്ടു , സെറ്റുമുണ്ടും മുല്ലപൂവുമണിഞ്ഞ, ബാഗും തൂക്കിയിറങ്ങിയ ‘യക്ഷി’ യെ !!
ഒരലര്‍ച്ച മാത്രമായിരുന്നു പിന്നെ നമ്മുടെ പ്രിയപ്പെട്ട കാമുകന്‍ ബാക്കിവെച്ചത് …..ആകപാടെ കുറച്ചു ബോധം മാത്രം കൈമുതലായുള്ള ബാലു അതും കെട്ടു മലര്‍ന്നടിച്ചുവീണു. ആ അലര്‍ച്ച കേട്ട്,നാളത്തെ സദ്യയും സ്വപ്നം കണ്ടു കിടന്നുറങ്ങിയിരുന്ന ഞങ്ങള്‍ കാലടിക്കാര്‍ മുഴുവനുമെണ്ണീച്ചു

രാവിലെ അവന്‍റെ കുഞ്ഞു ബോധം തെളിഞ്ഞപ്പോള്‍,ആ ഞെട്ടിക്കുന്ന സത്യം അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ഞാന്‍ ചൂടോടെ കോരി ഒഴിച്ചു
“അത് നിന്‍റെ കാമുകിയായിരുന്നടാ……അശ്വതി ….
അവള് എടപാളിലെ ഒട്ടോര്‍ഷക്കാരന്‍ മധുന്‍റെ ഒപ്പം ഒളിച്ചോടാനുള്ള പോക്കായിരുന്നടാ….എന്തായാലും നീ കാരണം എല്ലാരുമറിഞ്ഞു, അവളെ പിടിച്ചു കൊണ്ടുവരികയും ചെയ്തു .
നിന്‍റെ പ്രേമും , അവരുടെ പ്രേമവും ഇപ്പൊ കാലടിക്കാര് മുഴുവനുമറിഞ്ഞു …
നീറ്റു വാ കല്യാണത്തിന് പോണ്ടേ?…പാലടയല്ല പ്രഥമനാണ് എന്നൊരു ന്യൂസ്‌ കേട്ടു, വാ .

വിഷയമവതിരിപ്പിച്ചത് കുറച്ചു കടന്നു പോയോ എന്തോ?…………അവന്‍ വല്ലാത്തൊരവസ്തയിലാണ്
ഉണ്ടാവാതിരിക്കോ ? അവന്റെ മാത്രമല്ലല്ലോ, മൂന്ന്‍ ഹൃദയങ്ങളുടെ സ്വപ്നങ്ങളല്ലേ ഇന്നലെ നാട്ടപാതിരാക്ക് കല്ലത്തായത് .ടൈലര്‍ ‘കട്ട്പീസ്‌’ കുട്ടന്‍ , ബ്ലാക്കിനു ടിക്കറ്റെടുത്ത്, വിനയന്റെ അതിശയന്‍ കണ്ടിട്ടിരുന്ന പോലെയാണ്‌ അവന്‍ അട്ടത്തേക്കു നോക്കിയിരിക്കണത്.പാവം .

കരി ദിനം ആഘോഷിക്കാനൊന്നും മിനക്കിടാതെ, ആ വിവാദ വിവാഹം വന്‍ വിജയമാക്കിതീര്‍ക്കാന്‍ ഞങ്ങളെല്ലാരും കുടുംബസമേതം പോയി .ബാലുവിനും ഏതാണ്ട് കല്യാണചെക്കന്‍റെ അതേ പരിഗണനയാണ് ലഭിച്ചത്.കല്യാണ കമ്മിറ്റിക്കാര്‍ അവനെ സ്നേഹത്തോടെ സല്‍കരിച്ചു.അശ്വതിയുടെ അച്ഛന്‍ പല്പ്പ്വേട്ടന്‍ കാണിച്ച ആതിഥ്യ മര്യാദയും സ്നേഹവും ഈ അവസരത്തില്‍ ഞാന്‍ എടുത്തുപറയുന്നു .

കേട്ട ന്യൂസ്‌ ശരിയായിരുന്നു. പ്രഥമന്‍ തന്നെയായിരുന്നു പായസം .അതു മത്സരിച്ചുകുടിക്കുംമ്പോഴാണ്‌ മാന്തളിന്റെ ഈ ‘ഏന്‍ഡ് പഞ്ച്’;
“ന്നാലും ഇയ് പറഞ്ഞതെല്ലാം അക്ഷരം പ്രതി ശരിയായല്ലോ ……
കല്യാണതലേന്നത്തെ പ്രണയാഭ്യര്‍ത്ഥന ഓളിലുണ്ടാക്കിയ അമ്പരപ്പ് , ലോകത്ത് ഇന്നേവരെ ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയും അനുഭവിച്ചിട്ടില്ലാത്ത നിസ്സഹായാവസ്ഥ , താലിക്കുവേണ്ടി തലനീട്ടുംമ്പോഴും അന്നെത്തന്നെ നോക്കികൊണ്ടിരുന്ന കണ്ണുകള്‍ ….എല്ലാം …..!!

മൌനം

എണ്റ്റെ ഓരോ വാക്കുകളും അവസാനിക്കുന്നിടത്ത്‌
‘അവളുടെ’ ഹൃദ്യമായ ഒരു പുഞ്ചിരിയുണ്ടാവും
എന്നെ വീണ്ടും വാചാലമാക്കുവാന്‍ പോന്ന പുഞ്ചിരി
അതിനാല്‍ എനിക്ക്‌ മൌനമെന്തെന്നറിയില്ല”

ഗൌരി

“സ്വപ്നങ്ങള്‍ ഇന്നവസാനിക്കുകയാണ്‌, എണ്റ്റെ ജീവിതവും. നാളത്തെ പകല്‍ മുതല്‍ ഗൌരിയില്ല. ഞാന്‍ കണ്ട സ്വപ്നങ്ങള്‍ , എഴുതിതീര്‍ന്ന വാക്കുകള്‍, പിന്‍ വിളിയാകന്ന ഓര്‍മ്മകള്‍ , എല്ലാം, ഇന്നവസാനിക്കു൦. ഈ തൂതപുഴ യുടെ തീരത്ത്‌ , എന്നോടൊപ്പം അവയെല്ലാം എരിഞ്ഞടങ്ങും .പക്ഷെ ഒന്നുമാത്രം ചിലപ്പാള്‍ അവശേഷിച്ചേക്കാം , ഗൌരി എന്ന പേര്‌.

അവള്‍ എവിടെയോ വായിച്ചതോര്‍ത്തു.
‘നമ്മുടെ ആയുസ്സ്‌, നമ്മളുടെ മരണം വരെയുള്ള കാലഘട്ടം മാത്രമല്ല, നമ്മളുടെ ഓര്‍മ്മകള്‍ മനസ്സില്‍ സൂക്ഷിക്കുന്നവരുടെ മരണം വരെകൂടിയുള്ളതാണ്‌.’
“അങ്ങനെയാണെങ്കില്‍ എത്ര പേര്‍ , ന്നെ ഓര്‍ക്കും…….. ?ഒരുപാടു മുഖങ്ങള്‍ മനസ്സില്‍ തെളിയുന്നുണ്ട്‌…..പക്ഷെ ഒന്നുറപ്പാട്ടോ, ഋഷി യെന്നെയോര്‍ക്കില്ല.”

“ന്താ അപ്പെ ഇത്‌? മഴയല്ലെ വരണത്‌, വാ വീട്ടുപൂവ്വ്വാ””
“‘അപ്പേ’ ന്‌ ണ്റ്റെ വിളിപേരൊന്നല്ലാട്ടോ, അമ്മവീട്ടുകാര്‍, തിരുവേഗപ്പുറത്തുകാര്‍ , എല്ലാരെം അങ്ങെനെ വിളിക്കാ….ദേഷ്യപെടുമ്പഴുംകൂടി സ്നേഹം നിറഞ്ഞോഴുകുണ്ടാവും.”
“ഞാന്‍ വരാം അമ്മമ്മ നടന്നോളൂ”

“ഒര്‌ സ്വപ്നണ്ടയിരുന്നൂട്ടോ നിക്ക്‌, ഇവിടുത്തെ ഒരു പുതുമഴ നനയുക എന്ന്‌, കുട്ടിയായിരിക്കൂമ്പോ നനഞ്ഞതാ. അമ്മ പറഞ്ഞത്‌ കേട്ടിട്ടുണ്ട്‌, ഒരു പുതുമഴ പെയ്ത രാത്രീലാണ്‌ ഞാന്‍ ജനിച്ചതെന്ന്‌, ഇന്ന്‌ പുതുമഴപെയ്തൊഴിഞ്ഞ രാത്രിയില്‍ ഞാന്‍ തിരിച്ചുപോവും..”

പുഴയിലേക്കിറങ്ങി നില്‍ക്കുന്ന അമ്പലപടവുകള്‍ കയറവെ അമ്മമ്മ വീണ്ടും പറഞ്ഞു
“ഇവെടെനിന്ന്‌ പനി പിടിക്കണ്ടാട്ടോ അപ്പേ”
“പനി, എനിക്കെന്നും പേടിയായിരുന്നു.പക്ഷെ ഇന്നത്തെ ദിവസം എന്താപ്പോ പറയാ…. ? മരണം കാത്തുകിടക്കുന്നവള്‍ക്കെന്ത്‌ പനി!!”

മഴ തിമിര്‍ത്തുപെയ്യുകയാണ്‌….പുഴയിലെ മണല്‍തരികളെ ഒന്നോഴിയാതെ കുതിര്‍ത്തുകഴിഞ്ഞു.
“ഇതുപോലൊരു മഴ പെയ്യുമ്പോഴാ, ഋഷി എന്നോട്‌ ആദ്യമായി “ഇഷ്ട്മാണ്‌ ” എന്നെ പറയണത്‌.പിന്നെ,  അതേ വാചകം , ദിവസവും അവനില്‍ നിന്നുതന്നെ ഒരുപാട് തവണ കേട്ടുമടുത്തു, അവസാനം അവന്‍തന്നെ  അത് മാറ്റിപറഞ്ഞു , വളരെ നിസ്സാരമായി”

സമയം പത്തുമണി കഴിഞ്ഞിരിക്കൂന്നൂ, പുതുമഴ നനഞ്ഞ മണ്ണിണ്റ്റെ മണം ജനാലയിലൂടെ വരൂന്നൂണ്ടായിരുന്നു.
“പത്ത്‌ മണി, ഞാന്‍ എണ്റ്റെ എല്ലാ കഥകളുമെഴുതിയിരുന്ന സമയാ ഇത്‌, എന്താന്നറിയില്ല, എണ്റ്റെ ചിന്തകള്‍ വിശാലമാവുന്നതും , വാക്ക്കള്‍ ഒഴുകിയെത്തുന്നതും , ഈ സമയത്താ, അതോണെന്നേണ്‌ എണ്റ്റെ ജീവിതത്തിലെ അവസാന വരികളെഴുതാനും  ഞാനീ സമയം വരെ കാത്തിരുന്നത്‌.”

‘ഒരുപാട്‌ ജീവിതാന്‌ഭവങ്ങളുള്ള ഒരാളാണ്‌ നീയെന്ന് തോന്നുo നിണ്റ്റെ കഥകള്‍ വായിച്ചാല്‍’
ആത്മഹത്യാകുറിപ്പ് വെച്ചഴുതാനെടുത്ത ഡയറിയില്‍ , പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാരി , ശ്രീദേവി ഗൌരിയെക്കുറിച്ചെഴുതിയ വരികളായിരുന്നു അത് .
“അത്ര വല്യ ജീവിതാനുഭവങ്ങളൊന്നൂം ഉണ്ടായിട്ടില്ല്യാട്ടോ  നിക്ക്‌, പക്ഷെ ഇത്രേം കാലം ജീവിച്ച ഈ ലോകത്ത്ന്ന്, എങ്ങോട്ടാ ഇപ്പൊ പോണ്‌ ന്നറിയാത്ത ഈ നിമിഷങ്ങളുണ്ടാല്ലോ, ഭയങ്കര അനുഭവം തന്നെയാ.ഒരോ നിമിഷവും ഹൃദ്യയമിടിപ്പു കൂടാ……ആത്മഹത്യ ചെയ്യാനല്ലേ ഈ പോണേ….

“ഇരുപത്തിയൊന്ന്‌ വര്‍ഷങ്ങള്‍ നീണ്ട ജീവിതം തന്ന ഓര്‍മ്മകളോടും അനുഭവങ്ങളോടൂം ഉള്ള വിരക്തി കൊണ്ടല്ല…..     എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നവരെ വിസ്മരിച്ചിട്ടുമല്ല…..പ്രണയം എന്ന നാട്യത്തോടുള്ള വിയോജനക്കുറിപ്പാണ് എണ്റ്റെ മരണം. . അത്രമേല്‍ പ്രണയിച്ചിരുന്നു ഞാന്‍ എണ്റ്റെ ഋഷിയെ. അവനില്ലത്ത ജീവിതം എനിക്കാകില്ല… മാപ്പ്‌”

ഇന്നലെയോക്കെ ഭയങ്കര പ്രതീക്ഷേര്‍ന്നു, ‘സാഹിത്യകാരി ‘ എന്ന വിളിപേരൊക്കെയുള്ള എണ്റ്റെ ആത്മഹത്യാകുറിപ്പിനെകുറിച്ച്‌, പക്ഷെ മരണത്തിണ്റ്റെ തൊട്ടുമുന്‍പുള്ള ഈ നിമിഷങ്ങളിലുണ്ടല്ലോ, ഒന്നും എഴുതാന്‍ പറ്റിണില്ല്യ. അവസാനം ഇതിലൊതൊക്കിയാതാട്ടോ.

ഇടതുകൈതണ്ടയില്‍ നിന്ന്‌ രക്തമൊഴുകുകയാണ്‌…. കിടക്കവിരി ചുവന്നുതുടങ്ങി

“ഞാന്‍ എല്ലാവരോടും പറഞ്ഞു നടന്നിട്ടുണ്ട്‌, എണ്റ്റെ ബ്ലഡ്‌ ഗ്രൂപ്പും, ആറ്റിറ്റൂടും ഒന്നാണെന്ന്‌…ബി പൊസിറ്റിവ്, അത്‌ രണ്ടുമാണിപ്പോള്‍ ഒഴുകിപോണത്‌.ഒരു നിമിഷം കണ്ണൂകളടച്ച്‌കൊണ്ടു ചെയ്തു….ഋഷി മാത്രമേ എണ്റ്റെ മനസ്സില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നൂള്ളൂ, അല്ലെങ്കില്‍ എനിക്കതിന്‌ പറ്റി ല്ല ,സത്യം.

മേശപ്പുറത്തുവെച്ചിരുന്ന മോബൈല്‍ ബെല്ലടിക്കുന്നു….ഋഷി!!

“ഈശ്വരാ….ഋഷിയാണ്‌ വിളിക്കുന്നത്‌….

ഞാന്‍ ചിലപ്പോ അവണ്റ്റെ ശബ്ദം കേട്ടുകൊണ്ട്‌ മരിച്ചേക്കാം…

ചിലപ്പോ അതേ ശബ്ദം കേട്ടുകൊണ്ട്‌ ഇനിയുള്ള ജീവിതം ജീവിച്ചേക്കാം….

പക്ഷെ……

മിനറല്‍ വാട്ടര്‍

മുംബൈ സി എസ്‌ ടി റെയില്‍വൈ സ്റ്റേഷനിലെ രണ്ടാം നമ്പര്‍ പ്ളാഫോമില്‍ എത്തിയ വിദര്‍ഭ എക്സ്പ്രസ്സില്‍ ജനാലയ്‌ ക്കരികെ ഇരിക്ക്കയായിരുന്നു കീര്‍ത്തി.

അരികിലൂടെമിനറല്‍ വാട്ടര്‍ നിറച്ച കുപ്പികള്‍ വില്‍ക്ക്ന്ന ഒരാളെ അവള്‍ കണ്ടു. ചൂടപ്പം പോലെ അവയെല്ലാം വിറ്റുതീരുകയാണ്‌.

തണ്റ്റെ കൂട്ടുകാരന്‍ അന്വ്വര്‍ ഒരിക്കല്‍ പറഞ്ഞ വാചകം അവള്‍ ഓര്‍ത്തെടുത്തു.

“ഒരു  ലിറ്റര്‍ കുടിവെള്ളത്തിന്‌ , മണ്ണെണ്ണയേക്കള്‍ വിലനല്‍കേണ്ട ഒരു രാജ്യത്താണ്‌ നമ്മള്‍ ജീവിക്കുന്നത്‌”

കീര്‍ത്തിക്ക്‌ ഭാഗ്യത്തിന്‌ ഒരു ബോട്ടില്‍ കിട്ടി.

താന്‍ ഇന്നേ വരെ കുടിച്ച എല്ലാ വെള്ളത്തിനെക്കളും സ്വാദ് തോന്നി ആ കുപ്പിയിലെ വെള്ളത്തിന്ന്.

കുടിച്ച്കഴിഞ്ഞ്‌  കുപ്പി അടയ്ക്കാനൊരുങ്ങവെ അവള്‍ അതിണ്റ്റെ ലേബലിലേക്ക്‌ അലക്ഷ്യമായി ഒന്ന് നോക്കി

‘നിള’

ഒര്‍മ്മകളിലേക്ക്‌ ള്ള ഒരു മടക്കയാത്രായിരുന്ന് അവള്‍ക്കാ രണ്ടക്ഷാരം. അപ്പോഴാണവള്‍ ഒന്നോര്‍ത്തത്‌, ഈ മഹാനഗരത്തിണ്റ്റെ ഒഴുക്കില്‍ താനലിഞ്ഞുച്ചേര്‍ന്നിട്ട്‌ അഞ്ചു വര്‍ഷമായി….

“താനെന്ത്‌ ചെയ്യുകയായിരുന്നു , ഇത്രയും നാള്‍?”

അവള്‍ക്ക്തന്നെ ആ ചോദ്യത്തിന്‌ ഉത്തരമുണ്ടായില്ല.

നിളാതീരത്തെ എഞ്ചിനീറിംഗ്‌ കോളേജില്‍ പഠിക്കവെ, വിരസമായ ക്ളാസ്മുറികളില്‍,  കൂട്ടുകാരെക്കാള്‍ അവള്‍ സ്നേഹിച്ചത്‌ നിളയെയാണ്‌, സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ കാണാനും  , ചിന്തിക്കാനുമൊക്കെ നോക്കിയത്‌ നിളയിലേക്കയിരുന്നു ,  മനസ്സ്‌ വിങ്ങിയ നേരങ്ങളിലെല്ലാം അവളെ സാന്ത്വനിപ്പിച്ചതും നിളയായിരുന്നു.

“എന്നിട്ടുo ഞാന്‍ ഈ അഞ്ചുവര്‍ഷത്തിനിടയില്‍ ഒരിക്കല്‍ പോലും തണ്റ്റെ പ്രിയപ്പെട്ട പുഴയെക്കുറിച്ചോര്‍ക്കാത്തതെന്തേ??

ആ ചോദ്യം കീര്‍ത്തിയെ കോണ്ടെത്തിച്ചത്‌ കുറ്റിപ്പുറത്ത്‌ , നിളാതീരത്തായിരുന്നു.

നിള മാറിയിരിക്കുന്നു , ഒരുപാട് .അലതല്ലി ഇരച്ഛൊഴുകിയിരുന്ന തണ്റ്റെ നിള ഇപ്പോള്‍ കേഴുകയാണ്‌…..ഒന്നൊഴുകാന്‍ പോലും ശേഷിയില്ലാത്ത നിള, ഒരു വീശുമ്പോള്‍ മാത്രം ഇളക്കമേല്‍ക്കുന്ന  ഒരിറ്റു വെള്ളവുമായി.

ഈ നാടിന്‌ , മണലിനേക്കാള്‍ വില വെള്ളത്തിന്‌ ഉണ്ട്‌ എന്ന തിരിച്ചറിവ്‌ ഇത്‌ വരെയായിട്ടില്ല……

ദൂരെ അവസാന മണല്‍ ലോറികള്‍ വരിവരിയായി ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു , അവളുടെ ശരീരത്തെ ഇനിയും ഊറ്റുവാന്‍.

അവിടെ കിടന്നിരുന്ന ഒരു മണല്‍ച്ചാക്കിന്‌മുകളില്‍ അവളിരുന്നു, കണ്ണിമവെട്ടാതെ , ഒരു നീര്‍ച്ചാലായി പരിണമിച്ച ഭാരതപുഴയിലേക്ക്‌ നോക്കിയിരുന്നു.

ഒഴുക്ക്നിലച്ച നിളയുടെ തേങ്ങല്‍ അവളുടെ കാതുകളില്‍ വന്നലച്ചു.ആ കാറ്റിന്‌ ഒരുപാടു സങ്കടങ്ങള്‍ അവളോട്‌ പങ്ക്‌ വെക്കാന്‌ണ്ടായിരുന്നു.പക്ഷെ അവള്‍ ആ ഞെട്ടലില്‍ നിന്ന് മുക്തയാവാതെ പകച്ചുനില്‍ക്ക്കയായിരുന്നു.തണ്റ്റെ പുഴക്ക്‌ സ്വപ്നത്തില്‍ പോലും ഇങ്ങനെയൊര്‌ ചിത്രം കല്‍ പ്പിച്ചു നല്‍കാന്‍ അവള്‍ക്കാവുമായിരുന്നില്ല.

തണ്റ്റെ മകനോളം പോന്ന ഒരു കുട്ടി അവളിരുന്നിടത്തേക്ക്‌ വന്ന്, അവളിരുന്ന മണല്‍ച്ചാക്ക്‌ ചൂണ്ടിപറഞ്ഞു

“ഇത്‌മ്മ്ന്ന് നീച്ചേ….. ഇതെണ്റ്റെ ചാക്കാ”

ആ നിളാതീരത്ത്പെട്ടെന്ന് അനാഥതമാക്കപെട്ടതു പോലെ തോന്നി അവള്‍ക്ക്‌.

അവന്‍ ആ ചാക്ക്‌ തലയിലേ നടന്നകലവെ അതില്‍നിന്ന് വെള്ളമിറ്റുന്ന്ണ്ടായിരുന്നു

“അതെണ്റ്റെ കണ്ണീരാണ്‌ ” നിള അവളോട്‌ പറഞ്ഞു.

” ഞാന്‍ കുടിച്ച ആ മിനറല്‍ വാട്ടറിന്‌ പക്ഷെ മധുരമായിരുന്നല്ലോ???”

നിമിത്തം

“വിധി സമ്മാനിക്കുന്ന  മുറിപ്പാടുകള്‍ , അതെത്ര ആഴമേറിയതായാലും, നാം നമ്മിലേക്ക്‌ തന്നെ ഒതുക്കിവെക്കുo,കാലം എന്ന പ്രഹേളികയെ കൂട്ടുപിടിച്ച്‌.”

അരവിന്ദന്‍ സ്വന്തം ജീവിതത്തക്കുറിച്ച്‌ കോറിയിട്ട വരികളാണിവ . സ്നേഹം നല്‍കാതകന്ന അമ്മയും , പിതൃത്വം എന്ന വാക്ക്‌ അര്‍ഥശൂന്യമാക്കിയ അച്ഛനും , പ്രണയം നടിച്ച പ്രണയിനിയും, തന്നെ നോക്കി ആര്‍ത്തുചിരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന സമൂഹവും ,എല്ലാം, അരവിന്ദനെ മുറിവേല്‍പ്പിച്ച സത്യങ്ങളായിരുന്നു.

മായ്ച്ചുകളഞ്ഞൊരു ഭൂതകാലം. അനിവാര്യതയായിരുന്നു, വിരഹവും വേദനയുമില്ലാത്ത ഭാവി ജീവിച്ചുതീര്‍ക്കുവാന്‍. പക്ഷെ , പിന്നെയും തോല്‍വികള്‍ തന്നെയായിരുന്നു,അരവിന്ദന്‌ കൂട്ടിരുന്നത്‌,  പാര്‍വ്വതിയുടെ കാര്യത്തിലും.

പാര്‍വ്വതി,ജീവിതമെന്തന്നു പഠിപ്പിച്ച ഏതാനും ദിവസങ്ങള്‍ക്കൊടുവില്‍ , തന്നെയും മകളെയും തനിച്ചാക്കി മരണം കൊണ്ടുപോയ ജീവിതസഖി.

റീജ്യണല്‍ ക്യാന്‍സര്‍ സെണ്റ്ററിലെ ശീതീകരിച്ച മുറിയിലും അരവിന്ദന്‍ വിയര്‍ക്കുകയായിരുന്നു.

“അച്ഛാ നമ്മളെന്തിനാ ഇവിടെ വന്നിരിക്കുന്നേ”

ബയോപ്സിയൂടെ റിസല്‍ട്ട്‌ കാത്തിരിക്കുകയാണെന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ , മുന്നിലിരിക്കുന്ന തന്‍റെ അഞ്ചുവയസ്സുകാരി മകള്‍ക്ക്‌  മനസിലാവില്ല, അച്ചന്‌ ക്യാന്‍സര്‍ ഉണ്ടോ ,ഇല്ലയ്യോ എന്ന് ഉറപ്പിക്കാന്‍ വന്നതാണ്‌ എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ ചിലപ്പോള്‍ അവള്‍ പ്രതികരിച്ചേക്കുo,

‘അമ്മക്ക്‌ വന്ന അസുഖം എന്ന്’,പക്ഷെ അരവിന്ദന്‍ ഉത്തരം പറഞ്ഞില്ല.

അയാളുടെ കാതുകളില്‍ രണ്ടുവര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കപ്പുറം പാര്‍വ്വതി അവസാനമായി പറഞ്ഞ വാക്കുകള്‍ മുഴങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“അര്‍ബുദം എന്ന മഹാമാരിക്ക്‌ ഇത്രയും വേദനയുണ്ടെന്ന് ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല.വാസതവത്തില്‍ പ്രിയപെട്ടവരില്‍ നിന്ന് അകലും എന്ന ഉറപ്പാണ്‌ അര്‍ബുദത്തിണ്റ്റെ ഏവും വലിയ വേദന”

പക്ഷെ അന്നീ വാക്കു‍കള്‍ കരഞ്ഞു കൊണ്ട്‌ പറഞ്ഞ്‌ മകളെ ഏല്‍പ്പിക്കന്‍ അവള്‍ക്ക് എന്‍റെ ഈ കൈകളുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ എനിക്ക്‌…………….. ?

അരവിന്ദന്‍ മകളുടെ കൈയ്യില്‍ ഒന്ന് കൂടി മുറുകെ പിടിച്ചു.

ഒരു മുട്ടുവേദനയായിരുന്നു തുടക്കം, പേരറിയാത്ത ഒരുപാടു ടെസ്റ്റുകള്‍ക്കൊടുവില്‍ ക്യാന്‍സറിന്‍റെ സാധ്യത ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞപ്പോഴും , പരിശോധനയ്‌ക്കായി എല്ലിനുള്ളില്‍ നിന്ന് മജ്ജ കുത്തിയെടുത്തപ്പോഴും അരവിന്ദന്‍ കരഞ്ഞിട്ടില്ലായിരുന്നു.

പാര്‍വ്വതി മരിച്ച ദിവസം പ്രതിജ്ഞയെടുത്തതാണ്‌ , വേദനിപ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം തന്നെ ജീവിപ്പിക്കുന്ന ഈശ്വരന്‌ മുന്നില്‍, ഇനി ഞാന്‍ കരയില്ല എന്ന്.

ഒരു വിശ്വാസമായിരുന്നു  അതിന്‌ പിന്നില്‍. ഇതിനുമപ്പുറത്തേക്ക്‌ തന്നെ വേദനിപ്പിക്കാന്‍ കഴിയില്ല എന്ന വിശ്വാസം,പക്ഷെ വിധി വീണ്ടും വെല്ലുവിളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്‌.

“അരവിന്ദന്‍”, നഴ്സിണ്റ്റെ വിളി അരവിന്ദന്‍റെ ചിന്തകളെ മുറിച്ചു.

യുഗങ്ങള്‍ക്കപ്പുറത്തുനിന്ന് ആരോ വിളിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി അരവിന്ദന്‌. അയാള്‍ ഡോക്ടരുടെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു.

“ഇനിയെനിക്ക്‌ ചിരിച്ചുകൊണ്ട്‌ റിസല്‍ട്ട്‌ പറയാം , അരവിന്ദന്‌ ക്യാന്‍സര്‍ ഇല്ല. ഒരുപാട്‌ വേദനിപ്പിച്ചു , ശരീരത്തിനെയും മനസ്സിനെയും അല്ലെ?

ചിലപ്പോ, തന്നെ ഇപ്പൊ ഇവിടെയൊന്ന് കൊണ്ടുവരണം എന്ന് ഈശ്വരന്‍ വിചാരിച്ചുകാണും. എന്തായാലും ഇനി ഇങ്ങോട്ട്‌ വരാനുള്ള നിര്‍ഭാഗ്യം ഉണ്ടാവാതിരിക്കട്ടെ.”

അരവിന്ദന്‌ കരയാതിരിക്കാനായില്ല.പിന്നെയൊരു   നിശ്വാസമായിരുന്നു….ജീവന്‍ തിരിച്ച്‌ കിട്ടിയവന്‍റെ നിശ്വാസം. ലോകം കീഴടക്കിവന്‍റെ സന്തോഷത്തോടെ.

മകളെയും കൊണ്ട്‌ പുറത്തേക്ക്‌ നടക്കുമ്പോള്‍ വീല്‍ചെയറിലിരുന്നു തന്നെ നോക്കുന്ന കണ്ണുകള്‍ അരവിന്ദന്‌ പരിചയമുണ്ടായിരുന്നു. കണ്‍പീലികളും പുരികവും വരെ റേഡിയേഷന്‍ കൊഴിച്ചുകളഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലും, അരവിന്ദന്‌ ആ കണ്ണുകളിലെ തിളക്കം തിരിച്ചറിഞ്ഞു,

അതെ , നിത്യ. പ്രണയം നടിച്ച തണ്റ്റെ പ്രണയിനി!

അവള്‍ കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

എന്താ ഇവിടെ എന്ന് അവളോടു ചോദിക്കേണ്ട കാര്യം ഇല്ലായിരുന്നു,മരണത്തിന്‍റെ മണമുള്ള ഈ ചുവരുകള്‍ക്കിടയില്‍ ജീവിതവുമായി മല്ലിടുന്നവര്‍ മാത്രമേ തന്‍റെ മുന്നിലുള്ളൂ , നിത്യയടക്കം.

“ഭാര്യ എവിടെ ?”

“നിന്‍റെ അസുഖം തന്നെയായിരുന്നു അവള്‍ക്കും , പക്ഷെ അവള്‍ ചികിത്സക്ക് പിടികൊടുത്തില്ല.രണ്ടു വര്‍ഷമായ് മരിച്ചിട്ട്”

“നിന്‍റെ ഭര്‍ത്താവ് ?”

നിത്യ ഒന്നു ചിരിച്ചു.”ഈ അസുഖം സമ്മാനിച്ചത്‌ ഒരു തിരിച്ചറിവുകൂടിയായിരുന്നു , ഈ ലോകത്ത് അരവിന്ദനോളം എന്നെ സ്നേഹിച്ചവരാരുമില്ലെന്ന്.. മരണവേദനയ്‌ക്ക്‌ വിട്ടുകൊടുക്കാതെ എന്നെ ചേര്‍ത്തുപിടിക്കേണ്ട അയാള്‍ ഡൈവോര്‍സ്‌ എന്ന വേദനകൂടി തന്നു”

മുന്‍പൊരിക്കല്‍ വര്‍ഷങ്ങളോളം നീണ്ട വേദന സമ്മനിച്ച അവളുടെ ശബ്ദം ആകെ മാറിയിരിക്കുന്നു. അതില്‍ ഒരു ക്ഷമാപണത്തേക്കാള്‍ പ്രതീക്ഷയുടെ കണികയാണ്‌ നിഴലിച്ചിരുന്നത്‌.

“എല്ലാം അരവിന്ദനോട്‌ ചെയ്തതിന്‍റെ ഫലങ്ങളാവും . അതെ, അങ്ങനെ വിശ്വസിക്കാന്‍ തന്നെയാണെനിക്കിഷ്ട്ടം.

“അതിന്‌ ഞാന്‍ നിന്നെ ഒരിക്കല്‍ പോലും ശപിച്ചിട്ടില്ലല്ലോ”
ഒരിക്കല്‍ തന്നെ ഭ്രമിപ്പിച്ച, പിന്നീട് വേദനിപ്പിച്ച അതേ മുഖം ആ ഒരു മറുപടിയില്‍ തെളിയുന്നത് അരവിന്ദന്‍ കണ്ടു

“അപ്പൊ, ആ പഴയ സ്നേഹം എന്നോടിപ്പോഴും ഉണ്ടൊ”

അരവിന്ദന്‍ ഒന്ന് ചിരിച്ചു.
” ഞാന്‍ വരാം ”

തിരിച്ചു നടക്കുമ്പോള്‍ , തന്‍റെ മകള്‍ നിത്യയെ തിരിഞ്ഞുനോക്കുന്നത്‌ അയാള്‍ കണ്ടു.നിത്യ അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു, അവള്‍ തിരിച്ചും.

“വിധി നല്‍കിയ മുറിപ്പാടുകളുണക്കാന്‍ , വിധി തന്നെ മരുന്നും കരുതിവെച്ചിട്ടുണ്ടാവും, അതിന്‌ ക്യാന്‍സര്‍ തന്നെയൊരു നിമിത്തമായെന്ന് മാത്രം.”

കാമുകി

“ഞാന്‍ പ്രണയിക്കുകയായിരുന്നു നിന്നെ, ഇത്രയും കാലം, സത്യം”

കാമുകനെ കാത്തിരിക്കുന്ന ഒരു പ്രണയലേഖനം, ഇരുപതു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കിപ്പുറവും ആ പുസ്തകത്താളില്‍ അനക്കമില്ലാതിരിക്കുന്നു!

അത്ഭുതമായിരുന്നു എനിക്ക്‌, ഇത്രയും കാലം ആ പ്രണയലേഖനം ഈ പുസ്തകതാളില്‍ ഒരുവിരല്‍ സ്പര്‍ശം പോലുമേല്‍ക്കാതെ കിടന്നതില്‍.

ഞാന്‍ പുറംചട്ട ഒന്നു കൂടി മറിച്ചുനോക്കി, അതെ ,അതുതന്നെ ഞാന്‍ വായിക്കാനേറെ കൊതിച്ചിരുന്ന ‘ഖസാക്കിണ്റ്റെ ഇതിഹാസം’.

പിന്നെ എണ്റ്റെ ഉള്ളില്‍ ഒരു ചോദ്യമായിരുന്നു,

‘ഇരുപതു വര്‍ഷത്തിനിടയില്‍ ഈ ലൈബ്രറിയില്‍ വിശപ്പടക്കാന്‍ വന്നവരില്‍ ഒരാള്‍ പോലും ഈ പുസ്തകം മറിച്ചുനോക്കാതെ പടിയിറങ്ങിയതെന്തേ?’

തെറ്റാണ്‌ ,മറ്റൊരാളുടെ  പ്രണയലേഖനം വായിക്കുന്നത്‌.

പക്ഷെ , ഇന്നേവരെ ഒരു പ്രണയലേഖനം പൊലും എന്നെ അഭിസംഭോധന ചെയ്തിട്ട്‌ ഇറങ്ങിയിട്ടില്ലാത്തതിനാല്‍ ഒരു കൌതുകം, ഞാന്‍ വായിച്ചുതുടങ്ങി.

“ഞാന്‍ പ്രണയിക്കുകയായിരുന്നു നിന്നെ, ഇത്രയും കാലം,സത്യം. നീ എനിക്ക്‌ പിന്നില്‍ നിണ്റ്റെ പ്രണയം വെളിപെടുത്തിയ നിമിഷം മുതല്‍,ഞാന്‍ അതിലേറെ പ്രണയം എന്റെ മനസ്സിലൊളിച്ചുവെച്ചു.

നിണ്റ്റെ ഹൃദയം മിടിക്കുന്നത്‌ എനിക്ക്‌ വേണ്ടിയാണെന്ന് നീ പറഞ്ഞപ്പോഴും ,എണ്റ്റെ ഹൃദയസ്പന്ദനം നീ കേള്‍ക്കാതിരിക്കാന്‍ ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു.

ഇന്ന്,കോളേജ്‌ ജീവിതത്തിലെ ഈ അവസാന ദിനത്തില്‍ ,ഞാന്‍ നിന്നോട്‌ ഈ പുസ്തകം വായിക്കാന്‍ പറഞ്ഞാലുടന്‍ നീയിതു തേടി വരുമെന്നെനിക്കറിയാം. നേരിട്ടു പറയാന്‍ വയ്യാത്തതുകൊണ്ടാണ്‌.

ഈ പ്രണയകാവ്വ്യത്തിലെ കോടാനുകോടി വാക്കുകളെ സാക്ഷിനിര്‍ത്തി, നീ കൊതിച്ച ആ വാക്ക്‌ നിണ്റ്റെ കാമുകിയിതാ പറയുന്നു.

“എനിക്കിഷ്ടമാണ്‌”, വൈകുന്നേരം കോളേജിലെ ദേവദാരുവിന്‌ കീഴില്‍ ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാവും” .

എന്ന് നിണ്റ്റെ സ്വന്തം കാമുകി.”

അവള്‍ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച പ്രണയം ,അവനീ നിമിഷം വരെയും അറിഞ്ഞിട്ടില്ല. ഉണ്ടെങ്കില്‍ അതിവിടെ കാണുമായിരുനില്ല.

തിരിച്ചുകിട്ടാത്ത പ്രണയം സൂക്ഷിക്കുന്ന അവണ്റ്റെ ഹൃദയം പോലെ, അവസാന നിമിഷം വെളിപ്പെടുത്തിയ പ്രണയത്തിന്‌ ഉത്തരം കിട്ടാതിരിക്കുന്ന  അവളുടെ ഹൃദയം പൊലെ ,
എണ്റ്റെ ഹൃദയവും വിങ്ങി.

“എന്താ?” ഒരു ചിരിയോടെ ലൈബ്രേറിയന്‍ ചോദിച്ചു.

“ഒരു കത്ത്‌ ,ഈ പുസ്തകത്തിനുള്ളില്‍”.

“കത്തല്ല, പ്രണയലേഖനം അല്ലേ?”. ഞാന്‍ തലയാട്ടി.

“അതെടുക്കണ്ട,അവിടെയിരുന്നോട്ടെ ,വര്‍ഷങ്ങളായി അതവിടെയിരിക്കുകയാണ്‌ .

“അപ്പോ, ഇതുവരെയാരും?”

ആ പുസ്തകത്തിണ്റ്റെ അവസാനം നോക്ക്‌”. ഇരുപതുവര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍, പലപ്പോഴായി ആശംസയെഴുതി തിരികെ വെച്ച മുന്നൂറ്റിയമ്പത്തിയെട്ടു പേരുകള്‍!

എണ്റ്റെ ചൊദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരം അക്കമിട്ട്‌ നിരത്തിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു,358.

“നിന്നെ പോലെ ഈ പുസ്തകം വായിക്കാന്‍ കൊതിച്ച്‌ വന്ന ഇവരാരും തന്നെ ഈ പുസ്തകമെടുത്തിട്ടില്ല. വിങ്ങുന്ന മനസ്സും ,വിറക്കുന്ന വിരലുകളുമായി ആശംസ എഴുതി തിരികെ വെച്ചു, ഞാനടക്കം, മുന്നൂറ്റിയമ്പത്തിയെട്ട്‌ വ്യക്തികള്‍! വര്‍ഷങ്ങളായി , ആ പ്രണയലേഖനം കാത്തിരിക്കുകയാണ്‌,അവളുടെ കാമുകനെ”. ലൈബ്രേറിയന്‍ തിരിഞ്ഞുനടന്നു.

ഞാന്‍ ആ ഒരിക്കല്‍ കൂടി നോക്കി. എനിക്ക് കേള്‍ക്കാം, ആ പ്രണയലേഖനത്തിലെ ഓരോ വാക്കുകളിലുമുള്ള ആ കാമുകിയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പുകള്‍.

“പ്രണയം ,നിശബ്ദയാണ്‌ ,പങ്കുവെക്കാന്‍ വാക്കുകളോ ,സ്വപ്നങ്ങളോ ,നിമിഷങ്ങളോ ഇല്ലാതെ തന്നെ വാചാലമാകുന്ന നിശ്ബ്ദത”

പ്രണയ സാക്ഷാത്കാരം നേര്‍ന്നുകൊണ്ട്‌,

359.  ദീപുപ്രദീപ്‌

20/09/2009

സഞ്ചയനം

“ദീപൂ,എടാ നീക്കടാ “

കാര്‍ത്തികിണ്റ്റെ ശബ്ദമാണതെന്ന്‌ പാതിമയക്കത്തില്‍ ഞാനറിഞ്ഞു.

സമയം നോക്കി, നാലുമണി കഴിഞ്ഞിട്ടേയുള്ളൂ,ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞുകിടന്നു.

അവന്‌ വിടാനുള്ള ഭാവമില്ല,”വേഗം കുളിച്ച്‌ വാടാ,ഇപ്പോ തന്നെ ഒരു സ്ഥലം വരെ പോകാന്‍ഉണ്ട്‌. അവണ്റ്റെ ഭാവം കണ്ടപ്പോള്‍ സമ്മതിക്കാതിരിക്കാന്‍ തോന്നിയില്ല.

കുറ്റിപ്പുറം പാലത്തിലൂടെ അഞ്ചുമണിയുടെ തണുത്തകാറ്റ് ഒരുപൊടിപോലും വിടാതെ മുഖത്തടിക്കൂമ്പോഴാണ്‌ ഞാന്‍ അവനോട്‌ ചോദിച്ചത്‌.
“എവിടേക്കാടാ ഈ സമയത്ത്‌”?.

“ഞാന്‍ ഇന്ന്‌ പുലര്‍ച്ചെ തിരുന്നാവായ നിളാതീരത്ത്‌ നവാമുകുന്ദക്ഷേത്രത്തില്‍ നില്‍ക്ക്ന്നതായി ഒരു സ്വപ്നം കണ്ടു. ഇപ്പോള്‍ നമ്മള്‍ ആ സ്വപനത്തിണ്റ്റെ വഴിയേയാണ്‌ യാത്ര ചെയ്യുന്നത്‌. ”

എനിക്ക്‌ എണ്റ്റെ ഉറക്കം പോയതിണ്റ്റെ ദേഷ്യമായിരുന്നു “നീ ഒറ്റ്യ്‌ ക്കല്ലെ നിളാതീരത്ത്‌ നിന്നിരുന്നുന്നത്‌, പിന്നെന്തിനാ ഈ നേരത്ത്‌ എന്നെ പിടിച്ചുകൊണ്ടുവന്നത്‌?

അവന്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ട്‌ മറുപടി പറഞ്ഞു,” സാധാരണ ഇമ്മാതിരി ഭ്രാന്തൊക്കെ നീയല്ലേ ചെയ്യാറ്‌,പക്ഷെ നീയിങ്ങനെ പോകുമ്പോ ഒറ്റ്യ്‌ ക്ക്‌ പോകുo ,കൂട്ടിന്‌ ളുണ്ടല്ലോ,നിണ്റ്റെ ആത്മാവ്‌.ഞാന്‍ നിന്നെകൂട്ടി പോകുന്നു അത്രമാത്രം.

“തിരുനാവായ വളരെ അടുത്തല്ലെ. എന്താ ഇന്ന്, ഈ സമയത്ത്‌ തന്നെ പോകണം എന്നൊരുവാശി?”

“നിനക്കെ ഇത്തരം ഭ്രാന്തൊക്കെ പറഞ്ഞുമനസ്സിലക്കിതരണ്ട കാര്യമില്ലല്ലോ.അവിടേ എന്തോ എനിക്കായി കരുതിവെച്ചിട്ടുണ്ട്‌,ഇപ്പോള്‍ തന്നെ പോകണം.’എന്തിന്‌ വേണ്ടിയാണ്‌ ഞാന്‍ ആ സ്വപ്നം കണ്ടത്‌?’ ആ ചോദ്യത്തിണ്റ്റെ ഉത്തരം തേടിയാണ്‌ ഈ യാത്ര. അതിണ്റ്റെ ഉത്തരം അവിടുന്നേ കിട്ടൂ, അത്‌ പറഞ്ഞുതരാന്‍ നിനക്കല്ലാതെ മറ്റര്‍ക്കു0 കഴിയുകയുമ്മില്ല”

ഞാന്‍ പിന്നെ ഒന്നുo ചോദിച്ചില്ല. “ഒഴുക്ക്നിലച്ച നിളയുടെ തീരത്ത്‌ ,നവാമുകുന്ദനെ തൊഴുതുവന്നിറങ്ങി നില്‍ക്ക്മ്പോള്‍ , അവന്‍ ഇനി എന്തു ചെയ്യണം എന്ന ഭാവത്തില്‍ എണ്റ്റെ മുഖത്തേക്ക്‌ നോക്കി.

“നിന്നെ ഇവിടേക്ക്‌ വിളിച്ചയാള്‍ നിന്നെ തേടിവരു ,നമുക്ക്‌ കാത്തിരിക്കാം”. ആല്‍മരച്ചോട്ടില്‍ അവന്‍ പുഴയിലേക്ക്‌ നോക്കിയിരിക്കുമ്പോള്‍ , ഞാന്‍ അവനെ കുറിച്ച്‌ ചിന്തിച്ചുകാര്‍ത്തിക്‌,ജീവിതത്തില്‍ ഒരിക്കല്‍ മാത്രം കണ്ട ഒരു പെണ്‍ കുട്ടിയെ ആറുവര്‍ഷമായി പ്രണയിക്കുന്നവന്‍.അവളെകുറിച്ച്‌ ഒന്നു0  അറിയില്ലെങ്കിലും വേരോരു പെണ്‍കുട്ടിയെയും സ്വീകരിക്കാന്‍ അവന്‍ തയ്യാറല്ല, ഒരുപാടു തവണ സ്വപനത്തില്‍ കാണാറുള്ള അവളെ മാത്രമേ വിവാഹം കഴിക്കൂ എന്ന തീരുമാനത്തില്‍ ഓരോ നിമിഷവും അവളെ തേടികൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്‌ അവന്‍.ഇവന്‍ ഇങ്ങനെ ചാടിപുറപ്പെടണമെങ്കില്‍ ഇന്നലെ ആ സ്വപ്നത്തില്‍ അവളെ കൂടെ കണ്ടിരുന്നിരിക്കണം.

“”ദീപൂ നോക്കെടാ,അവള്‍”.ഇവളാണ്‌ എന്നെ ഇവിടേക്ക്‌ വിളിച്ചത്‌”ഞാന്‍ ഇന്നേവരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ഒരു ഭാവമായിരുന്നു അവണ്റ്റെ മുഖത്ത്‌, പുഴയില്‍ ബലിയിട്ട്‌ മുങ്ങിനിവരുന്ന ആ പെണ്‍കുട്ടിയെ ചൂണ്ടികാണിക്കുമ്പോള്‍.

“ഇന്ന് ഞാന്‍ അവളെ പരിചയപെടും , ഇനി കാണാതിരിക്കാന്‍ എനിക്ക്‌ വയ്യ. ”

അവളും അവളോടൊപ്പമുള്ളവരുo  കല്‍പടവുകള്‍ കയറിവന്നത്‌ ഞങ്ങളുടെ അടുത്തേക്കയിരുന്നു.

അവണ്റ്റെ വിശ്വാസം ശരിയായിരുന്നു,ഈ ലോകത്ത്‌ ഒരാള്‍ക്ക്‌, ഒരുപെണ്‍കുട്ടി ജനിച്ചിട്ടുണ്ട്‌.അവളെ കണ്ടെത്താന്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍,അതാണ്‌ ജീവിതത്തിലെ ഏവും വലിയ ഭാഗ്യം.ഇന്നാണ്‌ അവണ്റ്റെ ജീവിതത്തിലെ ആ ദിനം.ഞാന്‍ മനസ്സിലോര്‍ത്തൂ.

അവന്‍ അവളോടൊന്ന്‌ ചിരിച്ചു.പക്ഷെ അവള്‍ അത്‌ കണ്ടില്ല . അവരുടെ കൂട്ടത്തിലെ ഒര്‌ സ്ത്രീ മാത്രമാണ്‌ ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിച്ചത്‌.

“കുട്ടിയെ പരിചയമുണ്ടോ”?

“ഉം , എവിടെയോ വെച്ച്‌ കണ്ടിട്ടുണ്ട്‌.”

“അത്‌ ഇവളെതന്നെ ആയികൊള്ളണം എന്നില്ല,ഇവളുടെ ചേച്ചി ഗ്രീഷ്മയും ഇവളുടെ അതേ പോലെയാണ്‌. കണ്ടാല്‍ ഒരു വ്യത്യാസവും ഇല്ല”.

“ഗ്രീഷ്മ ……. എവിടെ?”

അവര്‍ ഒന്നൂം പറഞ്ഞില്ല.

ഞങ്ങള്‍ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക്‌ നോക്കി. നിറഞ്ഞ മിഴികളോടെ ആ കുട്ടി പുഴയില്‍ ഒഴുക്കിയ ആ പിണ്ടത്തിലേക്ക്‌ നോക്കി നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു.

“ഇന്ന്‌ ,സഞ്ചയനമാണ്‌ . ചേച്ചിയുടെ ആത്മാവാണ്‌ ആ പോകുന്നത്‌”

അവള്‍ കരഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ ഓടി. കാര്‍ത്തികിണ്റ്റെ കണ്ണുകളില്‍ നനവ്‌ പടരുന്നത്‌ ഞാന്‍ കണ്ടു.

നീണ്ട മൌനത്തിന്‌ ശേഷം അവന്‍ എന്നോട്‌ ചോദിച്ചു

“ഞാന്‍ കണ്ടത്‌,പ്രണയിച്ചിരുന്നത്‌ ആരെയായിരുന്നു, ഗ്രീഷമയെയോ അതോ നമ്മള്‍ കണ്ട ഈ കുട്ടിയെയോ?”.

“നീ പ്രണയിച്ചത്‌ ഇവളെയായാണ്‌” ഞാന്‍ ഉത്തരം പറഞ്ഞു.

അവന്‍ എന്നോട്‌ ‘എങ്ങനെ മനസ്സിലായി’ എന്ന്‌ ചോദിക്കുമെന്ന്‌ ഞാന്‍ കരുതി ,എന്തോ അതുണ്ടായില്ല.അവന്‌ എന്നെ വിശ്വാസമായിരുന്നു.

“ഈ വേര്‍പാടിണ്റ്റെ വേദന മറക്കാന്‍ നിണ്റ്റെ സാമിപ്യം ഇവള്‍ക്ക്‌ അനിവാര്യമാണ്‌. ആതാണ്‌ നിന്നെ ഇന്ന്‌ തന്നെ ഒരു സ്വപ്നത്തിലൂടെ ഇവിടേക്കെത്തിച്ചത്‌. ഈ ഒരവസ്‌ഥയില്‍ അഡ്രസ്സ്‌ ചോദിക്കാന്‍ പറ്റില്ല,നീ പോയി വണ്ടിയുടെ നംബര്‍ എഴുതി വാ,ബാക്കി പിന്നെ നോക്കാം”

നേരത്തെ വന്ന കണ്ണീര്‍ മാഞ്ഞിരിക്കുന്നു ,അവണ്റ്റെ മുഖത്ത്‌. അവന്‍ അവിടേക്ക്‌ നടന്നു,ഒരു ചിരിയോടെ.

അതെ ആ ചിരിക്ക്‌ വേണ്ടിയാണ്‌ ഞാന്‍ ആ സത്യം മറച്ചത്‌.അവനോട്‌ ആ വാക്കുകള്‍ പറയുമ്പോഴും,ഈ നിമിഷവും, ചേച്ചിയെ യാത്രയാക്കി നടന്ന്പോകുന്ന ആ കുട്ടിയെയല്ല ഞാന്‍ നോക്കിയത്‌, ദൂരൈയ്‌ ക്കൊഴുകിമറയുന്ന ആ പിണ്ടത്തെയാണ്‌.വേറെ ഏതോലോകത്തേക്ക്‌ പോകുന്ന ആ ആത്മാവ്‌ അവനെ അവസാനമായൊന്ന്‌ കാണാന്‍ വിളിച്ചതാവും, ഒരു സ്വപനത്തിണ്റ്റെ രൂപത്തില്‍. അതാണ്‌ ആ സ്വപ്നത്തിണ്റ്റെ അര്‍തം.

ഇപ്പോള്‍ എണ്റ്റെ മനസ്സാണ്‌ വിങ്ങുന്നത്‌.

ആ ആത്മാവിണ്റ്റെ , എണ്റ്റെ കാര്‍ത്തികിണ്റ്റെ നഷ്ടപെട്ട നിശബ്ദ പ്രണയത്തെക്കുറിച്ചോര്‍ത്ത്‌.

ഞാന്‍ നിളയിലേക്കിറങ്ങി , ആ ആത്മാവിനോടായി പറഞ്ഞു “എനിക്ക്‌ അവനെ വേദനിപ്പിക്കാന്‍ വയ്യ, നിന്നെയാണ്‌ അവന്‍ പ്രണയിച്ചിരുന്നതെന്ന്‌ അവന്‍ ഒരിക്കലും അറിയുകയുമില്ല.മാപ്പ്‌”

ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞു നടക്കവെ, എണ്റ്റെ അരികിലെത്തുവാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം ,നിളയിലൂടെ ഒര്‌ കാറ്റ് വന്നു. അതില്‍ , ആ ആത്മാവിണ്റ്റെ ശബ്ദം ഞാന്‍ കേട്ടു, ഞാന്‍ മാത്രം.

“നന്ദി”

ഒരു പ്രണയത്തിന്‍റെ പിന്‍വിളി

നിശബ്ദമായ ഒരോര്‍മ്മപെടുത്തലായിരുന്നു ഈ ശിവരാത്രിയും, എനിക്ക്‌.സ്വാതിയെക്കുറിച്ച്‌,മൂന്ന്‌ വര്‍ഷം നീണ്ട പ്രണയത്തെക്കുറിച്ച്‌,അതിന്‍റെ വേദനയെക്കുറിച്ച്‌…….

സ്വാതി! രണ്ടായിരത്തിനാല്‌ മൈയ്‌ 20ന്‌ കണ്ടതുമുതല്‍ ഞാന്‍ പ്രണയിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയ പെണ്‍കുട്ടി.പിന്നീട്‌ മൂന്ന്‌ വര്‍ഷം നീണ്ട മൌനാനുരാഗത്തിന്‌ ശേഷം, രണ്ടായിരത്തിയേഴ്‌ ഫെബ്രവരി പതിനാറിന്‌ ,ഇതുപോലൊരു ശിവരാത്രി ദിവസം ഞാന്‍ അവളോട്‌ എന്‍റെ പ്രണയം വെളിപെടുത്തി.

അന്ന്,”ഇഷ്ടമല്ല” എന്ന ഒരൊറ്റ വാക്കിന്‌ ഇത്രയേറെ ദുഃഖം നല്‍കാനാവുമെന്ന്‌ ഞാനറിഞ്ഞു.

അതിനുശേഷം അവളില്ലാതെ ,അവളെകാണാതെ, കടന്നുപോയ മൂന്നുവര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക്ശേഷം, പ്രണയം നാന്ദികുറിച്ച ,വെളിപെടുത്തിയ ,അവസാനിച്ച അതേ സ്ഥലത്താണ്‌ ഞാന്‍ തിരികെവന്ന്‌ നില്‍ക്കുന്നത്‌.

എന്‍റെ പ്രണയം നിലച്ച അതെ ആല്‍മരച്ചോട്ടില്‍ ഞാന്‍ നിന്നു,ക്ഷേത്രത്തിലെ തിരക്കുകള്‍ക്കിടയില്‍ ഞാന്‍ തിരഞ്ഞത്‌ സ്വാതിയെയായിരുന്നു…..കൊഴിഞ്ഞുപോയ പ്രണയകാലത്തെ എന്‍റെ നായികയെ….
ഞാന്‍ പ്രാര്‍തിച്ചത്‌ ഒന്ന്‌ മാത്രമായിരുന്നു.
“സ്വാതിയെ ഒന്ന്‌ കാണിച്ചുതരണേ”.

എന്നെ കൊതിപ്പിച്ച അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ തിളക്കം അസ്തമിച്ചിട്ടില്ല,ചുണ്ടുകളിലെ വശ്യത കൂടിയിട്ടേയുള്ളൂ,എന്നെ ഭ്രമിപ്പിച്ച ആ ചിരി അവള്‍ കരുതിവെച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.

അവള്‍ എന്നെ കണ്ടിരിക്കുന്നു .

കാണണം എന്ന്‌ മാത്രമേ ഞാനു൦ കൊതിച്ചിരുന്നുള്ളൂ,സത്യം. പക്ഷെ, അവള്‍ എന്‍റെ അരികിലേക്ക്‌ വരുമെന്ന്‌ ഞാന്‍ കരുതിയില്ല.

ഒരു ചിരി ഞാന്‍ അവള്‍ക്ക്‌ നല്‍കാന്‍ കരുതിവെച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു,സമ്മാനിക്കാതിരിക്കാന്‍ തോന്നിയില്ല.

മൂന്നുവര്‍ഷത്തെ നിശബ്ദത അവള്‍ തന്നെയാണ് ഭേദിച്ചത്.
“ദീപു ,അതിനുശേഷം നിന്നെക്കുറിച്ചോര്‍ക്കാത്ത ദിവസങ്ങളുണ്ടായിട്ടില്ല എന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍.അന്ന്‌ നിന്‍റെ മനസ്സ്‌ നീറിയതെങ്ങനെയാണെന്ന്‌ ,കഴിഞ്ഞ മൂന്ന്‌ വര്‍ഷമായി ഓരോ നിമിഷവും ഞാന്‍ അറിയുകയായിരുന്നു.
ദീപു, നിന്‍റെ പ്രണയത്തിന്‌ അന്ന്‌ ഞാന്‍ നല്‍കിയ മറുപടി തെറ്റായിരുന്നു,
എനിക്കിഷ്ടമാണ്‌ നിന്നെ.”

ഈയൊരൊറ്റ വാക്കിനായിരുന്നു അക്കാലത്ത്‌ ഞാന്‍ ഏറെ കൊതിച്ചിരുന്നത്‌.പക്ഷെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക്‌ ശേഷമുള്ള ഈ വാക്കുകള്‍!…….

അവള്‍ പണ്ട് ഒരറ്റവാക്കിലായിരുന്നു എനിക്ക് മറുപടി തന്നത്, പക്ഷെ എനിക്കൊരുപാട് വാക്കുകള്‍ വേണ്ടിവന്നു .
“നിന്നെ പ്രണയിക്കാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം ഞാന്‍ തുടങ്ങിയ എന്‍റെ ദിനങ്ങള്‍,നിന്നെ ഹൃദയത്തോട്‌ ചേര്‍ത്തുവെച്ച്‌ ഉറങ്ങാതെ വെളുപ്പിച്ച രാത്രികള്‍,നിന്നെക്കുറിച്ചെഴുതിയ വരികള്‍,വരച്ചുവെച്ച സ്വപ്നങ്ങള്‍, ഒന്നും ഞാന്‍ എന്‍റെ ഓര്‍മ്മകളില്‍ നിന്ന്‌ മായ്ച്ചിട്ടില്ല,പക്ഷെ നിന്നെ മറന്നു കഴിഞ്ഞ ഒരു മനസ്സിനോടാണ്‌ നീയിതുപറയുന്നത്‌.
വൈകിപോയി സ്വാതീ………… നമ്മള്‍ പരസ്പരം പ്രണയിച്ചു,പക്ഷെ ഒരൊ നിമിഷം പോലും , നമ്മളിലൊരാള്‍ പ്രണയിക്കുമ്പോള്‍ മറ്റരാള്‍ക്ക്‌ തിരിച്ച്‌ പ്രണയിക്കാനുള്ള ഭാഗ്യം വിധി എഴുതിവെച്ചിട്ടില്ല.എന്നോട്‌ ക്ഷമിക്കണം”.

“പ്രതികാരമാണോ ?”ആ നെഞ്ചു വിങ്ങുന്നത് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു.

“നീ തിരിച്ചറിയാതെ പോയ എന്‍റെ പ്രണയം തന്നെയാണ് നിന്നോടുള്ള എന്‍റെ പ്രതികാരം”

ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോള്‍ അവള്‍ കരയുന്നതെനിക്ക്‌ കേള്‍ക്കാമായിരുന്നു.

ഇന്നലെ

ഇന്നലെകളിലെ ഇന്ന് എന്റേതായിരുന്നു,
പക്ഷെ ഇന്നത്തെ ഇന്നലെകള്‍ എന്റേതല്ലാതാവുന്നു

ഞാന്‍

“ഞാനെന്ന സത്യത്തിനുമപ്പുറം,

ഞാനെന്ന അസത്യമുണ്ട്‌”

അവള്‍

(കോളേജിലെ മലയാളം കഥാരചന മത്സരത്തില്‍ ഒന്നാം സ്‌ഥാനം നേടിയ എണ്റ്റെ കഥ)

എന്തുകൊണ്ട്‌ ഞാന്‍? എന്ന ചിന്ത ഒരിക്കല്‍ പോലും നമ്മുടെ ഉള്ളില്‍ മുളച്ചിട്ടില്ല. എന്തുകൊണ്ട്‌ അവള്‍, അല്ലെങ്കില്‍ അവന്‍ ?എന്ന്‌ ചിന്തിക്കാന്‍ നമുക്ക്‌ വളരെ ഇഷ്ടമാണുതാനും. എന്തുകൊണ്ട്‌ അതിനുമപ്പുറത്തേക്ക്‌ ,നമ്മെക്കുറിച്ചു തന്നെ വിലയിരുത്താന്‍ ഒരാളും ധൈര്യപെടുന്നില്ല,ഇത്രയേ ഉള്ളു നമ്മുടെ ആത്മധൈര്യം?”

ആദ്യമായി അവളെ കണ്ടപ്പോള്‍ ഈ വാക്കുകള്‍ കേട്ടപ്പോള്‍,ഞാന്‍ അത്ഭുതം കൂറി,എങ്ങനെ ഒരു പെണ്‍കുട്ടി ഇത്ര വ്യത്യസ്തമായി ചിന്തിക്കുന്നുവെന്ന്‌. പക്ഷെ , അടുത്തറിഞ്ഞപ്പോള്‍ എണ്റ്റെ ആശ്ചര്യത്തിണ്റ്റെ മുഖപടം അലിഞ്ഞില്ലാതാവുകയായിരുന്നു.

അവളങ്ങനെയായിരുന്നു,അതുപോലെതന്നെയായിരുന്നു അവളുടെ ഒരോ വാക്കുകളും,നമുക്കൊരിക്കലും പിടിതരില്ല.

എന്തോ, മറ്റുള്ളവരെ പോലെ ആ വാക്കുകളില്‍ നിന്ന്‌ ഒഴിഞ്ഞുമാറാന്‍ എനിക്ക്‌ തോന്നിയില്ല .

“ഒരൊറ്റ സ്നാപ്പിലൊതുങ്ങുന്ന ജീവിതമായിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ത്‌ രസമാവുമായിരുന്നു. ഒരു സ്വപ്നത്തിണ്റ്റെ ദൈര്‍ഘൃം മാത്രമുള്ള ജീവിതം,അതൊരു സ്വപ്നം തന്നെയാ,ഇത്രേം നീളമുള്ള ജീവിതം ഒരിക്കലെങ്കിലും മടുക്കാത്തവരായി ആരുമുണ്ടാവില്ല”.

ആ വാക്കുകള്‍ ഒരു തുടക്കമായിരുന്നു,എണ്റ്റെ മനസ്സ്‌ ചിന്തിക്കുന്നത്‌ അവള്‍ക്ക്‌ വാക്കുകളായി കോറിയിടാന്‍ സാധിക്കുമായിരുന്നു.എണ്റ്റെ ചിന്തകള്‍ക്കധീതമായ അവളുടെ വാക്കുകളേക്കാള്‍ ,എന്നെ അവളിലേക്കടുപ്പിച്ചത്‌ ,എണ്റ്റെ മനസ്സിനോടൊത്ത്‌ സഞ്ചരിക്കുന്ന അവളെയായിരുന്നു.

“ഓരോ ജീവിതത്തിനും ഒരുപാട്‌ സ്വപ്നങ്ങളുണ്ടാവും,

ഓരോ സ്വപ്നത്തിനും ഒരുപാട്‌ അര്‍ഥങ്ങളും

പക്ഷെ ,നമ്മള്‍ ഒരൊറ്റ നിര്‍വ്വചനത്തിലൊതുക്കും ,

അതാണ്‌ നമ്മുടെ ഏവും വലിയ തെറ്റ്”.

ആ ഒരു നിര്‍വ്വചനത്തിനതീധമായി പലപ്പോഴും ഞാന്‍ ചിന്തിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട്‌,പക്ഷെ കഴിയുന്നില്ല.’മനുഷ്യസഹജമാണെന്ന’ വിലയിരുത്തലായിരുന്നു പിന്നീട്‌.

“ഏകാന്തത,ഒരു സത്യമാണ്‌.ആര്‍ക്കും അതിനെതിരെ മുഖം  തിരിച്ച്‌ നിലക്കാനാവില്ല.കാരണം,നിദ്ര എന്നത്‌ എല്ലാവരും ഇഷ്ട്പെടുന്ന ഒരു ഏകാന്തതയാണ്‌.എല്ലാം മറന്ന് ,നിദ്രയുടെ ലോകത്തേക്ക്‌  കണ്ണടച്ച്  നടന്നടുക്കുമ്പോള്‍,നാം ഏകനാണ്‌.ആരും ഇഷ്ടപെട്ട്പോകും”.

ഉറക്കം എന്നെ പിടികൂടുന്നതിന്‌ തൊട്ടുമുന്‍പായിരിക്കും, ഞാന്‍ ഏവും ഇഷ്ടപെടുന്ന ആ ശബ്ദം എണ്റ്റെ കാതുകളില്‍ വന്നലയ്‌ക്കുക.എന്നിട്ട്‌ ഇത്പോലൊരു മുഖവരയോടെ,ഏകാന്തതയുടെ ലോകത്തേക്ക്‌ എന്നെ പറഞ്ഞയക്കാതെ അവള്‍ പിടിച്ച്നിര്‍ത്തും.ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ട്‌ ,പലതവണ ,എങ്ങനെ അവള്‍ നിദ്രയെ ഇത്ര വിദ്ഗ്ദമായി കബളിപ്പിച്ച്‌ എണ്റ്റെ അരികിലെത്തുന്നുവെന്ന്‍.പക്ഷെ അവളുടെ ഓരോ ചലനങ്ങളിലും ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന നിഗൂഡതകളുടെ കൂട്ടത്തിലേക്ക്‌ ഒന്നുകൂടി.അത്ര മാത്രം.

“ദീപു,നമ്മുടെ ആത്മാവിന്‌ പുറത്തിറങ്ങാന്‍ സാധിക്കുമെങ്കില്‍, എണ്റ്റെ ആത്മാവ്‌ ആദ്യം വരുന്നത്‌ നിണ്റ്റെയടുത്തേക്കാവും, ഞാന്‍ പറയാന്‍ ബാക്കിവെച്ച കാര്യങ്ങള്‍ പറയാന്‍”.

ഈ വാക്കുകള്‍, മുമ്പെങ്ങോ കേട്ടുമറന്നതു പോലെ.പക്ഷെ എപ്പോള്‍?എവിടെ നിന്ന്?ഓര്‍മിക്കാനാവുന്നില്ല.അതെയെന്ന് തലയാട്ടി ഞാന്‍ വീണ്ടും ആലോചിച്ചു.

“നീ അവളെ ഇത്രക്ക്‌ സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍,എന്താ അവളോട്‌ പറയാത്തത്‌?”. എണ്റ്റെ അമ്മയുടെ ചോദ്യം.

എവിടെയാണെങ്കിലും എനിക്കുനേരെ ഉയരുന്ന ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക്‌ ഒരുപാടൊരുപാട്‌ പറയുകയും ,എഴുതിക്കുട്ടുകയും ചെയ്യുന്ന എണ്റ്റെ ഭാവനസമ്പുഷ്ടിയെയും, വാക്ചാരുത്യയെയും വാഴ്ത്തുന്ന എണ്റ്റെ കൂട്ടുകാര്‍ അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല.ജീവിതത്തിലാദ്യമായി ആ ചോദ്യത്തിനുമുന്നില്‍ നിന്നും വാക്കുകളില്ലാതെ ഞാന്‍ ഒഴിഞ്ഞുമാറി.

‘എന്തുകൊണ്ട്‌ അവള്‍’?,അതായിരുന്നു പിന്നെ എന്നില്‍ മുളച്ച ചോദ്യം.ഏകാന്തതയെ താലോലിക്കുന്ന എണ്റ്റെ മനസ്സില്‍ അവള്‍ നിറഞ്ഞുനിന്ന് ഏകാന്തസ്വപ്നത്തിന്‌ പുതിയ ഭാവം രചിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു.”

പറയണം,എണ്റ്റെ മനസ്സ്‌ മന്ത്രിച്ചു,ഞാന്‍ തീര്‍ച്ചപെടുത്തി.

“എന്നിലെ എന്നെ ,കണ്ടു ഞാന്‍ നിന്നില്‍”,എന്ന ഗാനം ഞാന്‍ അവളുടെ കാതില്‍ മെല്ലെ മന്ത്രിച്ചു.

അവളുടെ ചുണ്ടില്‍ നാണം വന്നെത്തിയില്ല,നീലകടകണ്ണുകള്‍ വിടര്‍ന്നില്ല,കാല്‍ വിരലുകള്‍ നിലത്ത്‌ വൃത്തം വരയ്‌ ക്കാനൊരുമ്പെട്ടില്ല.എങ്കിലും നുണക്കുഴികള്‍ വിടര്‍ന്ന അവളുടെ മനോഹര മന്ദഹാസത്തിനിടക്ക്‌ ,മനസ്സ്‌ ഒരുവേള ചിന്തയിലാണ്ടു പോകുന്നത്‌ ഞാന്‍ കണ്ടു.ആ ഒരു മന്ദഹാസത്തിന്‌ .ഏതൊരു ആണ്‍ക്കുട്ടിയും കൊടുക്കുന്ന ഒരര്‍ഥം,എണ്റ്റെ ഹൃദയവും കൊടുത്തേനെ.പക്ഷെ മുന്നില്‍ നില്‍ക്കുന്നത് അവളാണ്‌.ഹൃദയം അതിണ്റ്റെ വാതായനങ്ങള്‍ തുറക്കാന്‍ പോയില്ല.

അര്‍ബുദം എന്ന മഹാമാരിക്ക്‌ ഇത്രയും വേദനയുണ്ടെന്ന് ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല.വാസതവത്തില്‍ പ്രിയപെട്ടവരില്‍ നിന്ന് അകലും എന്ന ഉറപ്പാണ്‌ അര്‍ബുദത്തിണ്റ്റെ ഏവും വലിയ വേദന”.വിറയ്ക്കുന്ന എണ്റ്റെ കൈ നെഞ്ചോട്‌ ചേര്‍ത്ത്‌ അവള്‍ പറഞ്ഞു നിര്‍ത്തി.

എണ്റ്റെ പ്രണയത്തിനൂള്ള അവളുടെ ഉത്തരം ആ വാക്കുകളിലുണ്ടായിരുന്നു.മനസ്സ്‌ വിങ്ങിപൊട്ടുകയായിരുന്നു.എണ്റ്റെ കണ്ണുകളിലെത്തിയ കണ്ണീരിന്‌ അവളുടെ ചുണ്ടിലെ മന്ദഹാസം കണ്ട്‌ പുറത്തേക്കൊഴുകാന്‍ തോന്നിയില്ല.

“കോടികണക്കിന്‌ മനുഷ്യര്‍ ഉള്ള ഈ ലോകത്ത്‌ ,എണ്റ്റെ മനസ്സ്‌ പറയുന്നത്‌ കേള്‍ക്കാന്‍ ഞാന്‍ മാത്രമല്ലെ ഉള്ളൂ.മനസ്സ്‌ ജീവിതം മതിയാക്കാന്‍ പറഞ്ഞു,ഞാന്‍ ചെയ്തു”. അവള്‍ എനിക്കു സമ്മാനിച്ച അവസാനത്തെ വാക്കുകള്‍.

അവളുടെ കൈതണ്ടയിലെ രക്തത്തിണ്റ്റെ ഒഴുക്ക്‌ നിലച്ചിരിക്കുന്നു.മരവിച്ച മുഖത്ത്‌ അവളുടെ മന്ദഹാസം മായാതെ കിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു. എന്നെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ കാണാന്‍ പ്രേരിപ്പിച്ച,പിന്നീട്‌ സ്വപ്നത്തിണ്റ്റെ മാധുര്യത്തേക്കാള്‍ എത്രെയോ കയ്പ്പാണ് കണ്ണീരിനെന്ന് എന്നെ പഠിപ്പിച്ച അതേ മന്ദഹാസം!

ഇപ്പോഴും ,രാത്രികളില്‍ കാറ്റിന്‌ എണ്റ്റെ അരികിലെത്തുമ്പോള്‍ അവളുടെ ഭാവം കൈവരുo.മഴയേല്‍ക്കുന്ന ഇലത്തുമ്പ്‌ എനിക്ക്‌ സമ്മാനിക്കൂന്നത്‌ അവളുടെ ചിരിയാണ്‌,നിലാവ്‌ പെയ്തിറങ്ങുമ്പോള്‍ പൂക്കള്‍ക്ക്‌ അവളുടെ മണമാണ്‌.കണ്ണടച്ചാല്‍ ,അവള്‍ എന്നോട്‌ പറയാന്‍ ബാക്കിവെച്ചതെല്ലാമാണ്‌ സ്വപ്നങ്ങളായി എണ്റ്റെ മുന്നിലെത്തുന്നത്‌.

അതെ,അവള്‍ ജീവിക്കുന്നു,എന്നിലെ ഞാനായി, എണ്റ്റെ ഉള്ളില്‍…..

ഉറക്കം

“നാളെയുടെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ എന്നെ ഉറങ്ങാന്‍ കൊതിപ്പിക്കുന്നു,

ഇന്നലെയുടെ ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്റെ ഉറക്കം കെടുത്തുന്നു”

നിഴല്‍

എണ്റ്റെ നിഴല്‍ എന്നോടൊപ്പം എപ്പോഴും ഉണ്ടാവുമെന്ന് ഞാന്‍ അഹങ്കരിച്ചിരൂന്നൂ,

പക്ഷെ ഇരൂട്ടില്‍ അവനൂം എന്നെ തനിച്ചാക്കി മറഞ്ഞുപോയി

ഓര്മ്മകള്‍

“എണ്റ്റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ക്ക്‌ ചിതലരിക്കുന്നു ,

എണ്റ്റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക്‌ പേ പിടിക്കുന്നു

കാമുകി

“ഞാന്‍ പ്രണയിക്കുകയായിരുന്നുനിന്നെ, ഇത്രയും കാലം, സത്യം”

കാമുകനെ കാത്തിരിക്കുന്ന ഒരു പ്രണയലേഖനം, ഇരുപതു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കിപ്പുറവും ആ പുസ്തകത്താളില്‍ അനക്കമില്ലാതിരിക്കുന്നു!

അത്ഭുതമായിരുന്നു എനിക്ക്‌, ഇത്രയും കാലം ഈ പുസ്തകതാളില്‍ ഒരുവിരല്‍ സ്പര്‍ശം പോലുമേല്‍ക്കാതെ കിടന്നതില്‍.

ഞാന്‍ പുറംചട്ട ഒന്ന്‌ കൂടി മറിച്ചുനോക്കി, അതെ ,അതുതന്നെ ഞാന്‍ വായിക്കാനെറെ കൊതിച്ചിരുന്ന ‘ഖസാക്കിണ്റ്റെ ഇതിഹാസം’.

പിന്നെ എണ്റ്റെ ഉള്ളില്‍ ഒരു ചോദ്യമായിരുന്നു,

‘ഇരുപതു വര്‍ഷത്തിനിടയില്‍ ഈ ലൈബ്രറിയില്‍ വിശപ്പടക്കാന്‍ വന്നവരില്‍ ഒരാള്‍ പോലും ഈ പുസ്തകം മറിച്ചുനോക്കാതെ പടിയിറങ്ങിയതെന്തേ?’

തെറ്റ്ആണ്‌ ,വേറെയൊരാളുടെ  പ്രണയലേഖനം വായിക്കുന്നത്‌.

പക്ഷെ , ഇന്നേവരെ ഒര്‌ പ്രണയലേഖനം പൊലും എന്നെ അഭിസംഭോധന ചെയ്തിട്ട്‌ ഇറങ്ങിയിട്ടില്ലാത്തതിനാല്‍ ഒര്‌ കൌതുകം.

ഞാന്‍ വായിച്ചുതുടങ്ങി.

“ഞാന്‍ പ്രണയിക്കുകയായിരുന്ന്‌ നിന്നെ, ഇത്രയും കാലം, നീ എനിക്ക്‌ പിന്നില്‍ നിണ്റ്റെ പ്രണയം വെളിപെടുത്തിയ നിമിഷം മുതല്‍,ഞാന്‍ അതിലേറെ പ്രണയം മനസ്സിലൊളിച്ചുവെച്ചു.

നിണ്റ്റെ ഹൃദയം മിടിക്കുന്നത്‌ എനിക്ക്‌ വേണ്ടിയാണെന്ന് നീ പറഞ്ഞപ്പോഴും ,എണ്റ്റെ ഹൃദയസ്പന്ദനം നീ കേള്‍ക്കതിരിക്കാന്‍ ഞാന്‍ ശ്റദ്ധിച്ചു.

ഇന്ന്,കോളേജ്‌ ജീവിതത്തിലെ ഈ അവസാന ദിനത്തില്‍ ,ഞാന്‍ നിന്നോട്‌ ഈ പുസ്തകം വായിക്കാന്‍ പറഞ്ഞാലുടന്‍ നീയിതു തേടി വരുമെന്നെനിക്കറിയാം. നേരിട്ടു പറയാന്‍ വയ്യാത്തതുകൊണ്ടാണ്‌.ഈ പ്രണയകാവ്വ്യത്തിലെ കോടാന്‌ കോടി വാക്കുകളെ സാക്ഷിനിറ്‍ത്തി, നീ കൊതിച്ച രണ്ടക്ഷരം നിണ്റ്റെ കാമുകിയിതാ പറയുന്നു.

“എനിക്കിഷ്ടമാണ്‌” വൈകുന്നേരം കോളേജിലെ ദേവദാര്‌ വിന്‌ കീഴില്‍ ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാവും .

എന്ന് നിണ്റ്റെ സ്വന്തം കാമുകി

അവള്‍ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ച പ്രണയം ,അവനീ നിമിഷം വരെയും അറിഞ്ഞിട്ടില്ല. ഉണ്ടെങ്കില്‍ അതിവിടെ കാണ്‍മായിരുനില്ല.

തിരിച്ചുകിട്ടാത്ത പ്രണയം കൊണ്ടുനടക്ക്‌ ന്ന അവണ്റ്റെ പോലെ, അവസാന നിമിഷം വെളിപ്പെടുത്തിയ പ്രണയത്തിന്‌ ഉത്തരം കിട്ടാത്ത അവളുടെ ഹൃദയം പൊലെ എണ്റ്റെ ഹൃദയവും വിങ്ങി.

“എന്താ?” ഒര്‌ ചിരിയോടെ ലൈബ്രേറിയന്‍ ചോദിച്ചു.

“ഒര്‌ കത്ത്‌ ,ഈ പുസ്തകത്തിനുള്ളില്‍”.

“കത്തല്ല, പ്രണയലേഖനം അല്ലേ?”. ഞാന്‍ തലയാട്ടി.

“അതെടുക്കണ്ട,അവിടെയിര്‍ന്നോട്ടെ ,വര്‍ഷങ്ങളായി അതവിടെയിരിക്ക്‌ കയാണ്‌ , ആ പുസ്തകത്തിണ്റ്റെ അവസാനം നോക്ക്‌”. ഇര്‍പതുവര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍, പലപ്പോഴായി ആശംസയെഴുതി തിരികെ വെച്ച മുന്നൂിയമ്പത്തിയെട്ടു പേര്‍കള്‍!

എണ്റ്റെ ചൊദ്യത്തിന്‍ള്ള ഉത്തരം അക്കമിട്ട്‌ നിരത്തിയിട്ടുണ്ടായിര്‌ ന്ന്‌, മുന്നൂറ്റിയമ്പത്തിയെട്ട്‌.

“നിന്നെ പോലെ ഈ പുസ്തകം വായിക്കാന്‍ കൊതിച്ച്‌ വന്ന ഇവരാര്‍ം തന്നെ ഈ പുസ്തകമെടുതിട്ടില്ല. വിങ്ങുന്ന മനസ്സും ,വിറക്കുന്ന വിരലുകളുമായി ആശംസ എഴുതി തിരികെ വെച്ചു, ഞാനടക്കം, മുന്നൂറ്റിയമ്പത്തിയെട്ട്‌ വ്യക്തികള്‍! വര്‍ഷങ്ങളായി , ആ പ്രണയലേനം കാത്തിരിക്കുകയാണ്‌,അവളുടെ കാമുകനെ” ലൈബ്രേറിയന്‍ തിരിഞ്ഞുനടന്നു.

ഞാന്‍ ആ ഒരിക്കല്‍ കൂടി നോക്കി. “ശരിയാണ്‌, കാമുകന്‌ വേണ്ടി കാത്തിരിക്ക്ന്ന ഓരോ വാക്കുകളിലും ആ കാമുകിയുടെ സ്പന്ദനമുണ്ട്‌.

“പ്രണയം ,നിശബ്ദയാണ്‌ ,പങ്ക്‌വെക്കാന്‍ വാക്കുകളോ ,സ്വപ്നങ്ങളോ ,നിമിഷങ്ങളോ ഇല്ലാതെ തന്നെ വാചാലമക്‌ ന്ന നിശ്ബ്ദത”

പ്രണയ സാക്ഷാത്കാരം നേര്‍ന്ന് കൊണ്ട്‌,

359.  ദീപുപ്രദീപ്‌

20/09/2009